Úrval - 01.06.1957, Blaðsíða 105

„með ÞRAUTSEIGJU SIGKUM VIГ
’ORVAE
og að hendast út í loftið. Hárin
risu á höfði mér. Við þutum
niður snarbratta hlíðina með
ofsalegum hraða. Ég iðaði í
skinninu af spenningi — skítt
með öll björg og kletta. Brátt
vorum við komnir niður mesta
brattann, það dró úr ferðinni
og loks staðnæmdumst við í
fönn í dalbotninum. Við risum
á fætur, hristum af okkur snjó-
inn og tókumst hátíðlega í hend-
ur. „Það er ekki hollt að leika
þennan leik oft,“ sagði Shackle-
ton hægt. Við litum upp til
fjallsins. Við höfðum komizt
niður þúsund metra háa brekku
á þrem mínútum.“
Tunglið gægðist upp fyrir
hvassa fjallatindana um mið-
nættið. Það var stórfengileg
sjón. Það glitraði á hjarnbreið-
urnar og jöklana, í suðri gat
að líta svart hamrabelti og í
norðri var hafið eins og silfur-
skjöldur. Ekkert rauf kyrrðina
nema brestir frá skriðjöklum,
sem voru að steypast í hafið.
Eftir 24 klukkustunda göngu
tóku mennirnir að þreytast, og
þeir féllu um koll við minnstu
ójöfnu. Shackleton ákvað að
þeir félagar skyldu hvíla sig
stundarkorn. Áður en mínúta
var liðin, voi'u þeir Crean og
Worsley steinsofnaðir. Shackle-
ton tók upp úrið og horfði á
sekúnduvísinn, sem æddi áfram,
hring eftir hring. Honum var
ljóst, að ef þeir sofnuðu allir,
mundi dauðinn læðast að þeim,
hljóður, þjáningalaus og misk-
unnsamur. Og þá mundu félag-
arnir á Seleyju skima áranguis-
laust út á hafið, þar til hung-
urdauðinn leysti þá frá þjáning-
unum. Fimm mínútur liðu. Hann
stjakaði við mönnunum og vakti
þá; hann sagði, að þeir hefou
tafið of lengi og yrðu að halda
áfram. Það var kalt í veðri og
tætt föt þeirra urðu hvít af
skafrenningnum.
Klukkan sex um morgunima
fóru þeir um fjallaskarð, sem
var í 2000 metra hæð vfir sjáv-
armál — og skyndilega sáu þeir
Fortunaf jörðinn blasa við laítgt
fyrir neðan og í fjarska mátti
greina einkennilegar útlinur
Húsavíkurfjallsins. Þeir áttia
enn langa og erfiða leið fyrir
höndum, en takmarkið var þó
komið í augsýn. Aftur tókust
þeir félagar í hendur og Wors-
ley sagði: „Foringi, þetta er of
dásamlegt til þess að það ge.ti
verið satt!“
Klukkustundu síðar heyrðist
í eimpípu. Hljóðið barst skýrt
og greinilega gegnum þunnt lof t-
ið. Allir námu staðar — þetta
var fyrsta hljóðið frá umheim-
inum, sem þeir höfðu hevrt frá
því 1 desember 1914. Hljóðið lét
yndislega í eyrum, eimpípan gaf
til kynna, að mannabyggð væri
ekki langt undan, að þar lægi
skip, og að ekki myndi líða á
löngu, þar til björgunarfeiðang-
nrinn væri lagður af stað. Kvíði,
sársauki, hungur, þreyta, sjó-
volk og evaðilför yfir fjöil og
firnindi, virtist heyra tfl
ncs