Heima er bezt - 01.07.2001, Page 18

Göngufélagar hjá skála Ferðafélags Islands í Hvítárnesi.
standa nú, undir grænni brekku með ána á aðra hönd en
stóran snjóskafl á hina, hvíldinni fegnir. Um nóttina var
frost, því morguninn eftir var komið um sentimeters
þykkt íslag á vatnið í skaftpottinum.
„Klukkan 12 á hádegi erum við svo ferðbúnir og vöðum
til að byrja með Arskarðsá, göngum upp á Sjónarhól og
svo niður í mýrardal einn, sem er á milli Kerlingarfjalla
og Hofsjökuls. Var þar víða snjór og leysingar, svo dalur-
inn var eitt fen og kölluðum við hann ,,Súpudiskinn“
okkar á milli. “
Við fórum þrisvar upp á jökulinn í ferðinni til þess að
losna við leirinn og árnar sunnan hans og það gekk bara
vel. Við höfðum hvorki sólgleraugu né sólaráburð með-
ferðis og það kom okkur heldur betur í koll þegar leið á
ferðina.
„ Og fram á milli þessara sanddyngja, þar sem við urðum
að vaóa aurinn upp fyrir ökkla, braust beljandi á fram
undan jöklinum og veltist áfram kolmórauð og straum-
hörð. Leist okkur ekki betur á hana en það, að við kusum
heldur að ganga upp með henni og fara á jökli, það sem
eftir var til næsta áfanga. 2 gráðu hiti var þá kl. hálf tíu
á jöklinum og sæmilega bjart veður og stillt. Var ætlunin
að fara í Nauthaga og gista þar. Tókum við stefnu á Söð-
ulfell og komumst ofan af jöklinum og vorum búnir að
tjalda og borða kl 1 um nóttina. Hugðum við þá að við
værum í námunda við Nauthaga og þóttumst þekkja hœð-
irnar og sjá gufuna upp af laugunum, en svo mun ekki
hafa verió. En hver er sæll í sinni trú, og þessa nótt vor-
um við sœlir í þeirri trú að við svœfum í Nauthaga. “
Þarna á þriðja degi tjölduðum við líklega við eða í Jökul-
krika milli Söðulfells og Olafsfells en þar rétt neðar eru
heitar lindir. Eitthvað vorum við seinir af stað daginn eft-
ir en þá fórum við aftur upp á jökul og gengum hann
þvert yfir í Arnarfellin, fyrst í þéttri hundslappadrífu en
svo í þoku. Þarna í þokunni uppgötvuðum við að áttavit-
inn hafði gleymst heima.
„ Við höfum nú gengið nokkuð lengi og förum brátt að
verða hrœddir um, hvort ráðlegt sé að halda lengur
áfram í þokunni, því líklega munum við vera komnir fram
hjá Arnarfellshnjúkunum. Þrátt fyrir að við erum allir
blautir í fœturna, er okkur samt nœgilega heitt, og á með-
an við fáum okkur að drekka úr vatnsbrúsanum, sem við
berum alltaf með okkur, og gœðum okkur á súkkulaðibita,
er forsjónin okkur svo velviljuð, að þokunni léttir af. Hún
rennur burtu eins og teppi, sem dregið er fram af jöklin-
um, og brátt sjáum við við kolsvarta hnjúka stinga í stúf
við umhverfið. Það eru Arnarfellshnjúkarnir, og eru nú
heldur fyrir aftan okkur en framan. Við breytum stefnunni
strax og hverfum til baka. “
Undir Arnarfelli hinu mikla tjölduðum við svo og nutum
lífsins í blíðskaparveðri. Kiddi fékk hælsæri á fyrsta eða
öðrum degi og því var gott að geta þurrkað sokkaplöggin
áður en lagt yrði aftur á jökulinn. Eitthvað fóru skórnir
mínir illa í ferðinni og reyndi ég að bæta annan hælinn
með blikki úr niðursuðudós en ekki man ég hve vel það
dugði. Þarna undir Arnarfelli sváfum við svo vært vel
fram á næsta morgunn.
„ Við flatmögum í grasinu meðan einn okkar sýður soð-
kökur I hafragrautnum, en að ajloknu áti tökum við upp
tjaldið og tínum saman pjöggur okkar og leggjum svo af
stað I yndislegu veðri og œ meiri hita. Hvönn, lyng og
gras vefst um fœtur okkar, og við erum eins og börn og
söknum staðarins með öllu sínu gróanda lífi. “
A jökulgöngu með bensínbrúsa í tjaldstöng.
Á leiðinni að Arnarfelli litla óðum við marga læki sem
runnu niður um sandana í átt að Þjórsá. Upp á jökulinn
fórum við svo austan fellsins og var það tiltölulega auð-
velt.
„Ferðin gengur leikandi létt og við höfum aldrei fyrr í
ferðalaginu gengið jafn hratt, því jökullinn er laus við alla
hálku og annan snjó, og sprungurnar sem á leið okkar
verða, tefja okkur ekki að öðru leyti en því, að við getum
varla annað en numið staða til að athuga undur þeirra og
fegurð, þar sem þœr skarta með hreina, bláhvíta ísveggi
og eru svo djúpar, að hvergi sér til botns, - en víðast hvar
heyrist niður beljandi vatnsflaums upp úrþeim...
258 Heimaerbezt