Heima er bezt - 01.07.2001, Side 44

etta gerðist fyrir mörgum árum, þegar ég var á öðru
ári við nám mitt í Háskólanum og bjó á Stúdenta-
görðunum. Eg hafði verið hjá Síldarverksmiðjunni á
Reyðarfirði um sumarið en var nú kominn aftur til höfuð-
borgarinnar og byrjaður í skólanum.
Ég hafði unnið mér inn allmikið fé um sumarið og fyrsta
verk mitt er ég kom suður, var að kaupa mér bíl fyrir sum-
arhýruna, á Bílasölu Guðmundar, þann fyrsta sem ég eign-
aðist um ævina.
Þetta var að vísu ekki neinn „Cadillac, með krómi slegin
stél,“ heldur Volkswagen bjalla, drapplituð, þið munið,
týpan með litlu afturrúðunum og stefnuljósum sitt hvoru
megin við toppinn, sem slógu út þegar stefnumerkið var
gefið.
Engu að síður var ég í sjöunda himni yfir að hafa nú
eignast minn eigin bíl og ég fullyrði að sjálfur forsetinn á
Bessastöðum hefði ekki verið ánægðari með nýja Buickinn
sinn en ég, fátækur Háskólastúdent með gömlu bjölluna
mína.
Mér þótti t.d. ekki lítið í það varið að geta farið á
skemmtistaðina í bænum á eigin bíl, í stað þess að taka
strætó eða leigubíl.
Á balli í Klúbbnum, skömmu eftir að ég kom suður,
kynntist ég Erlu. Hún var 10 árum eldri en ég, hjúkrunar-
fræðingur að mennt og starfaði sem slík á kaþólska sjúkra-
húsinu. Hún hafði verið giff fyrir nokkrum árum, en skilið
og gefið barn frá sér, sem þau höfðu eignast saman. Annað
bam hafði hún eignast með harðgiftum lækni austur á
landi, hvert hún hafði hjá sér.
I raun og veru vom þær tvær Erlurnar, báðar hjúkmnar-
konur, sem leigðu hvor sína stofuna, með sameiginlegu
eldhúsi í kjallaraíbúð við Bjarkargötuna. Til aðgreiningar
vom þær nefhdar Erla hin betri og Erla hin verri, og að
sjálfsögðu var það sú hin betri, sem ég hafði kynnst.
Við dönsuðum saman nokkrar syrpur og eftir ballið varð
ég henni samferða heim í Bjarkargötuna. Ég var nokkuð
dmkkinn þetta kvöld og man lítið hvað gerðist, fyrr en ég
vaknaði morguninn eftir þarna í stofunni hjá Erlu, sem var
öll á bak og burt með barnið. Fór ég síðan heim til mín á
Garðinn.
Einhvem veginn hafði ég gert ráð fyrir að kunningsskap-
ur okkar Erlu yrði ekki meira en einnar nætur kynni, en sú
varð ekki raunin á. Um níuleytið kvöldið eftir, þegar ég var
ekki meira en svo búinn að ná úr mér timburmönnunum
frá kvöldinu áður, var ég kallaður í símann. Það var Erla.
„Halló,“ sagði hún. „Ertu nokkuð upptekinn í kvöld.“
„Ekki það ég man,“ svaraði ég.
„Má ég ekki bjóða þér í kvöldkaffi?"
„Því ekki það,“ svaraði ég, „enda ekki langt að fara.“
Er nú ekki að orðlengja það að þessar kvöldheimsóknir
til Erlu í Bjarkargötuna urðu eins og fastur liður í tilveru
minni næstu dagana og vikumar. Okkur samdi mjög vel og
hrifumst hvort af öðru, þrátt fyrir aldursmuninn. Frómt frá
sagt, þá lifði ekki alltaf mikið nætur, þegar ég birtist í her-
bergi mínu á Garðinum undir morgunsárið.
Þetta hafði líka áhrif í þá veru að ég fór að slá slöku við
námið. Það var alltof freistandi að sofa sig út, heldur en að
sækja fyrirlestra í Bókmenntasögu fornri eða Samanburð-
armálfræði uppi í Háskóla.
Ekki þarf að fara í grafgötu með það að þessi kunnings-
skapur okkar Erlu hefði getað endað með heilögu hjóna-
bandi ef svo hefði lengi fram farið, sem lýst hefur verið.
Þó kom það á stundum fyrir að á mig sóttu efasemdir, sem
ollu mér nokkrum heilabrotum um að ef til vill væri ég að
fara út í einhverja vitleysu. Hvað haldið þið að það hafi
verið? Jú, auðvitað aldursmunurinn á okkur. Enda þótt við
Erla værum á þeim tíma bæði á besta aldrei og ættum allt
lífið framundan, þá fannst mér það svolítið skrýtin tilhugs-
un að þegar ég yrði orðinn sextugur og ennþá á góðum
aldri, þá væri hún orðin sjötug kerling.
Engu að síður reyndi ég að forðast slíkar bollalengingar
og samband okkar hélt áfram.
Eitt laugardagskvöld ákváðum við Erla að fara út að
skemmta okkur í Klúbbnum, ásamt Erlu hinni og fylg-
islagsmanni hennar. Og sem við höfðum setið nokkra
stund íjögur við borð og borðað góðan mat og drukkið
284 Heima er bezt