Heima er bezt - 01.07.2001, Side 37

auðvitað hefði það verið eðlilegt að hann væri oddviti
sveitarinnar.
En bóndinn í Kvalamararkoti hafði fengið ættingja sína
til að flytja heimilisfangið til sín rétt fyrir sveitarstjórnar-
kosningarnar og hafði þess vegna fleiri atkvæðum á að
skipa.
Karl Karlsson yngri náði sér í aðra brauðsneið úr köflótta
pokanum og virti fyrir sér umhverfið.
Á hægri hönd lá grjótgarðurinn. Svo lengi sem hann
mundi hafði þessi grjótgarður verið þarna, það hrundi
alltaf meira og meira úr honum, enginn mundi lengur til
hvers hann upphaflega hafði verið byggður.
Handan við grjótgarðinn lá endi fjallsins, það byrjaði
sakleysislega, lágar hyrnur sem hækkuðu þegar innar dró
og enduðu í margra metra háu bjargi.
Niður undir sjónum lágu aðrar hyrnur, miklu minni en
þær efri, en hækkuðu á sama hátt og runnu saman við
fjallið sem myndaði í samvinnu við sjóinn - hluta af
þröngum sjóndeildarhring Karls Karlssonar yngri.
Á vinstri hönd lá vegurinn niður í þorpið, handan við
hann dalurinn þar sem heiðarbýlið var, yfirskyggður af
Svörtu Björgum sem lokuðu seinni hluta sjóndeildar-
hringsins - að því er virtist endanlega.
Undir fjallinu, rétt ofan við neðri hyrnurnar, stóð bærinn,
ættaróðal Karlssonanna, húsin höfðu einu sinni verið
hvítmáluð, þökin rauð. Endalaus úrkoma, stórhríðir,
norðan grenjandi, höfðu smám saman deyft þessa liti.
Rautt og hvítt. Omögulegt var að ímynda sér að þessi hús
hefðu einu sinni verið rauð og hvít. Ekki síst vegna þess
hversu veggirnir voru orðnir skellóttir. Forskalningin
flögnuð af á stórum svæðum. Litrófið samanstóð af
svartgrárri steinsteypu og mórauðum milliköflum. Inn-
byrðis hafði húsið að geyma fjögur svefnherbergi á efri
hæð, tvær stofur, eldhús, klósett og gang á þeirri neðri.
Það var yfirleitt snyrtilegt í stofunum þó tímans tönn
hefði nartað í húsgögnin jafnt og þétt; ómögulegt að
reikna út upphaflegan lit veggjanna.
Samt var þetta sá einasti staður á jarðríki sem Karl
Karlson yngri gat hugsað sér að gista. Hann hafði fengið
angistarkast af tilhugsuninni um að fara að heiman.
Verða sendur í fjarlægan skóla. Til hvers eiginlega, hafði
aldrei verið fyrir nám. Seinþroska. Vanþroska. Heimótt-
arlegur rindill.
En faðir hans sýndi enga vægð. Fróðleik skyldi þjappað
saman í hans litla höfði.
Og þá sá Karl Karlsson yngri að nú yrði hann að taka
til sinna ráða. Daginn fyrir bændahátíðina lét hann til
skarar skríða. I fyrstu var meiningin að henda sér fram af
efri hyrnunum. Láta sig falla fram af.
En það var hættuspil. Svo hann hafði ákveðið að láta
sig falla frarn af neðri hyrnunum.
Daginn fyrir bændahátíðina fór Karl Karlsson eldri ríð-
andi til þorpsins.
Erindið var að leysa út brennivínspóstkröfuna á póst-
húsinu. Hann fór snemma af stað, vildi verða fyrstur á
pósthúsið, áður en þorpsvargurinn vaknaði. Pósthúsið
opnaði klukkan hálf tíu og varla yrði nokkur maður búinn
að sofa úr sér vímuna svo árla dags enda myndu flestir
hafa leyst út póstkröfurnar sínar á föstudeginum.
Líklega yrði allt brennivín búið þegar að bændahátíð
kæmi; þeir myndu þá auðvitað grípa í bruggið ef hann
þekkti þá rétt. Karl Karlsson var ekki svo mikið fyrir
brugg þorpsbúa, hafði orðið illilega veikur af því á árum
áður, svo veikur að erfitt hafði verið að bjarga buxum dag
eftir dag. Andskotans óþverri.
Á mínútunni hálf tíu snaraðist hann inn á pósthúsið.
Eiginkona póstmeistarans var sjálf við afgreiðslu. Hún
gekk bak við til að sækja vöruna fyrir Karl Karlsson
eldri. Kom að vörmu spori til baka en gerði sig ekki lík-
lega til að afhenda pakkann. Hann stóð framan við af-
greiðsluborðið með framrrétta hönd, varð óþolinmóður
þegar hún stansaði góðan spöl frá afgreiðsluborðinu.
„Réttu mér pakkann manneskja,“
„Eg er að hugsa um að halda honum, mölbrjóta inni-
haldið. Það verður að fara að stoppa ykkur, þessi svín
sem alltaf eruð fullir.“
„Ég er búinn að borga, ætlarðu að stela pakkanum mín-
um?“
Karl Karlsson eldri steytti hnefann í átt að konu póst-
meistarans. Eiginkona póstmeistarans hugsaði sig um
andartak, stundi svo í uppgjöf og henti pakkanum til
Karls Karlssonar eldri.
„Andskotans glannagangur er þetta.“
Karl greip pakkann á lofti, snerist á hæli og fór í tveim
skrefum út af pósthúsinu, snaraðist á bak hestinum og
reið mikinn út úr þorpinu.
Rétt fyrir utan þorpið stansaði hann, reif upp pakkann,
henti umbúðunum út í loftið, stakk annari flöskunni í
reiðtöskuna, saup vænan slurk af hinni og stakk henni
síðan í innri vasann á úlpunni sinni.
Rumdi, rétti úr sér, varð allt í einu fyrirmannlegur,
barði hælunum í síður hestsins. Hann var ekki í skapi til
að fara beint heim - svo hann lagði krók á leið sína og
reið gamla fjárgötu fyrir neðan neðri hyrnurnar.
Þá kom hann auga á ólögulega hrúgu fast undir hyrn-
unum þar sem þær voru hæstar. Hann ætlaði ekki að
skifta sér af þessari hrúgu í fyrstu en fannst hann svo
kannast eitthvað við græna litinn á yfirborði hrúgunnar.
Hann átti eftir um það bil tíu metra að hrúgunni þegar
hann áttaði sig á að þetta var sonur hans. Hann hentist af
hestinum og hljóp til hans. Drengurinn lá á grúfu. Karl
Karlsson eldri velti honum við.
Drengurinn hreyfði hvorki legg né lið, augun klemmd
aftur, hendurnar kaldar.
Það fyrsta sem Karli Karlssyni eldri datt í hug var hvað
drengurinn væri að gera í grænu sparipeysunni, hann átti
að vera í henni á morgun. Næsta hugsun hans var að hann
hefði komist í bruggið hjá þorpurunum og þess vegna
fallið í svefn. Hann tók drenginn upp og slengdi honum
Heima er bezt 277