Heima er bezt - 01.02.2006, Blaðsíða 38

Fyrstu vordægur.
Ljósið loftin fyllir
og loftin verða blá.
Vorið tánum tyllir
tindana á.
Dagamir lengjast
og dimman flýr í sjó;
bráðum syngur lóan
í brekku og mó.
Og lambagrasið ljósa
litkar mel og barð.
Og sóleyjar spretta
sunnan við garð.
Þá flettir sól af fjöllunum
fannanna strút;
í kaupstað verður farið
og kýmar leystar út.
Báðum glóey gyllir
geimana blá.
Vorið tánum tyllir
tindana á.
Við ljóð Tómasar samdi Gylfí Þ. Gíslason lagboða, sem
iðulega heyrast í ljósvakaíjölmiðlum okkar. Þekktast mun
vera „Ég leitaði blárra blóma“, sem birtist í fyrstu ljóðabók
skáldsins „Við sundin blá“, er út kom 1925. Ég geri ráð fyrir,
að flestir lesenda HEB kunni þetta ljóð, en sé svo ekki, ræð
ég þeim til að læra það. Að eiga ljóð í huganum er auður,
sem ekki lækkar í gildi, þótt árin líði. Ég birti hér annað ljóð
eftir Tómas, sem Gylfi samdi lag við. Það heitir
Tryggð
Hér sit ég einn og sakna þín.
Með sorg í hjarta drekk ég vín.
Og mánaljósið líkfölt skín
á legubekkinn minn.
Og aleinn sit ég þar íþetta sinn.
Hve ást þín mig á örmum bar.
Hve innileg vor gleði var,
er saman tvö við sátum þar,
svo saklaus, góð og hrein,
sem fuglar tveir, er syngja á sömu grein.
Og alltaf skal ég að því dást,
að enn skuli mitt hjarta þjást,
af sömu þrá og sömu ást,
þótt sértu farin burt,
þótt sértu farin fyrir viku burt.
Hún þykir fágœtþessi dyggð.
Eg þekki enga slíka tryggð.
En tíminn lceknar hugans hryggð
og hylur gömul sár,
en sumum nægir ekki minna en ár.
Síðasta erindi þessa ljóðs finnst mér bera af. Já, ástin er
stundum enginn leikur. Engin sorg er dýpri en sú, sem bundin
er ást. Það hafa margir reynt. Mundi ljóð þetta hrífa hug
manns svipað, ef það væri í lausu máli? Ég efa það. Við
megum ekki glata stuðlum og rími úr máli okkar.
Að lokum er hér átthagaljóð. Það er eftir Sigurbjöm
Stefánsson, er var einmitt hagyrðingur mánaðarins, sem nú
er að hverfa í tímans haf.
Ljóðið hans Sigurbjöms er ekki langt, en lýsir vel ást hans
og aðdáun á heimaslóðum hans, Oslandshlíðinni, sem er sveit
í Skagafírði austanverðum, ekki langt frá Hofsósi.
Heimhugur - Oslandshlíð
Fór ég víða fótum tveim,
fennir í slóð og spora.
Alltaf þyngistþráin heim,
þegar fer að vora.
Stundum þó í stormi og hríð
standi höllum fótum,
ég hef tengst þér, Oslandshlíð,
óslítandi rótum.
Ef ég missti œskuþrá
og innri Ijósmyndþína,
skaðlegur væri skorinn þá
skurður á lífæð mína.
Þátturinn verður ekki lengri að þessu sinni, en koma tímar,
koma ráð. Eitthvað er í pípunum. Mig vantar ljóð, helst
dægurljóð, ort undir skemmtilegum og ijörlegum lögum. Fólk
hefur gaman af að riija upp lagboða frá yngri áram sínum.
Og átthagaljóð hljóta enn að fínnast í fórum ykkar.
Ég þakka vinsamleg bréf og kveðjur. Lifíð heil.
Auðunn Bragi Sveinsson,
Hjarðarhaga 28, 107 Reykjavík,
audbras@simnet. is
86 Heima er bezt