Heima er bezt - 01.02.2006, Qupperneq 42

með traustu faðmlagi og heitum kossi, svo leiðast þau inn
í bæinn.
* * *
Degi er tekið að halla. Húsfreyjan í Nesi fylgir ferðafólkinu
úr hlaði. Hún ætlar að ganga með því niður á þjóðveginn.
Æskuvinkonurnar leiðast arm í arm en þeir nafnarnir teyma
gæðingana. í fyrstu ríkirþögn í hópnum en svo hallar Sigga
sér þéttar upp að vinkonu sinni og segir hlýjum rómi:
- Ég þakka þér, Sigrún mín, meira en orð fá lýst, fýrir
komuna hingað að Nesi á þessu sumri og alla þín góðu og
ómetanlegu hjálp.
- Sú hjálp var nú léttvæg á móti allri þinni aðstoð veturinn
er ég lá hér heima sem veikust forðum daga. Og sennilega
hefði ég aldrei augum litið æskusveitina mína aftur ef þú
hefðir ekki skrifað mér á síðastliðnu vori og óskað eftir aðstoð
minni í bamsburðartilfelli, en slíkri bón frá bestu vinkonu
getur enginn neitað, svarar Sigrún þungt hugsi.
Sigga brosir glaðlega.
- Ég játa að mér fannst þetta dálítið frekt, að skrifa þér og
biðja þig að koma með barn þitt alla leið vestan af íjörðum
til að mæta duttlungum mínum, þar sem hægt var að fá hérna
í næsta nágrenni út á Flúðum, nóg af kaupakonum. En ég
iðrast þess ekki nú á þessum brottfarardegi þínum frá Nesi,
að hafa skrifað þér bréf, segir Sigga af djúpri sannfæringu.
Sverrir Karlsson hefur hlustað hljóður á þetta tveggja kvenna
tal en honum var orðið ljóst áður hverjum bæri að þakka það
að Sigrún kom heim í sveitina þeirra að nýju. Hann rífur
sinn þagnarmúr:
- Ég frétti fyrir skömmu Sigga mín, að ég ætti þér að þakka
að Sigrún kom heim í sveitina okkar á þessu sumri...
- O... blessaður vertu, grípur Sigga fram í, - Guð hefði á
einhvem hátt leitt ykkur saman þótt ég hefði ekki skrifað
vinkonu minni og beðið hana að koma heim. En þú varst
nokkuð ofarlega í huga mínum, gamli æskufélagi, á meðan
ég skrifaði það bónorðsbréf.
Sigga kímir glettnislega, líkt og í þá daga er vor æskunnar
speglaðist í augum hennar.
- Og þessa bréfritun vildi ég geta endurgoldið þér við
verðugt tækifæri góða vinkona, svarar Sverrir Karlsson og
rödd hans er næstum klökk af þakklæti og gleði.
Þau eru nú komin niður á þjóðveginn og leiðir skilja.
Kveðjustundin er þmngin gagnkvæmri og fölskvalausri vináttu.
Sigga snýr ein heim að Nesi létt í spori. Hvað gefúr lífínu
meira gildi en að geta lagt homstein að hamingju annarra?
Sigrún stígur léttilega á bak Fáki sínum og hleypir honum
á skeið fram veginn. Enn sem fyrr finnur hún hans þýðu,
þróttmiklu fjörtök þótt aldurinn sé orðinn nokkuð hár. En hún
ætlar ekki að slíta samfylgdinni við son sinn og elskhuga,
hún stöðvar Fák og bíður þeirra. Samferðamennimir ná henni
brátt. Sverrir Karlsson beinir gæðingi sínum að hlið Sigrúnar
og spyr léttum rómi:
- Finnst þér Fákur þinn ekki halda kostum gæðingsins
nokkuð vel þrátt fyrir árin mörgu, Sigrún mín?
- Jú, svo sannarlega. Honum hefúr hreint ekkert farið
aftur. Auðfundið er á öllu að hann hefur notið alls þess besta
á meðan ljarlægðin aðskildi okkur, svarar hún og brosir
þakklát til spyrjandans.
- Ég vildi láta Fáki þínum líða vel eftir föngum. Hann
var mér einkar kær, mínar sælustu minningar vom tengdar
honum, segir Sverrir og endurgeldur bros hennar.
* * *
Djúp kyrrð ríkir yfír veldi náttúrunnar. Hnígandi sól slær
gullnum geislastöfúm á heiðdjúpan himin og iðgræna jörð.
Hreppstjórasetrið á Hamraendum kemur nú í sjónmál í
faðmi blárra íjalla. Sigrún virðir fyrir sér þetta verðandi
framtíðarheimili þeirra mæðginanna og víst er það glæsilegt
að sjá, umvafið dýrð sumarkvöldsins. En þar hafa orðið
miklar breytingar frá því hún kom þangað síðast fyrir mörgum
áram. Gamli bærinn horfinn og stórt nýtísku steinhús risið
skammt ffá gmnni hans. En litla vinalega sveitakirkjan,
með háa, hvíta krossinn, stendur enn óbreytt í fagurgrænu
túni og bendir áttavilltum á veg lífsins. Ferðafólkið ríður í
hlað á Hamraendum og stígur af baki fararskjótum sínum.
Gömlu hreppsstjórahjónin koma þegar út á hlað til þess að
fagna syni sínum, verðandi eiginkonu hans og nafna. Sverrir
kastar brosandi kveðju á foreldra sína. Þorgerður snýr sér að
Sigrúnum opnum faðmi og segir innilegum rómi:
- Komdu sæl, Sigrún Björnsdóttir, og vertu hjartanlega
velkomin að Hamraendum.
- Þakka þér fyrir Þorgerður, komdu blessuð og sæl, svarar
Sigrún þýtt og rólega og mætir augum Þorgerðar en þau blika
full af támm. Sigrúnu bregður lítið eitt og hik kemur á hana.
Þorgerður skynjar hvað henni líður og segir hljóðlega:
- Misskildu mig ekki Sigrún, þetta em fagnaðartár
móðurhjartans, sem best þekkti og skildi harmsögu sonarins
kæra, sem nú er að baki. Þorgerður brosir gegnum tárin og
þær fallast í faðma.
Karl hefur heilsað Sverri litla og boðið hann velkominn á
meðan að konumar hafa skipst á kveðjum og faðmlögum.
Hann heilsar nú Sigrúnu, að vísu ekki með támm sökum
karlmennsku sinnar, en gerir henni Ijóst að föðurhjarta hans
fagnar einnig á þessari stundu. Og Sigrún fínnur ótvírætt að
hún er velkomin að Hamraendum. Þorgerður faðmar Sverri
litla og heilsar honum eins og nákomnum ættingja. Hún er
oft búin að horfa á fallegu myndina af honum á náttborði
nafna hans og óskað þess að hann væri kominn til þeirra.
Henni er fyrir löngu farið að þykja vænt um þennan dreng.
Móttökunni á hlaðinu er lokið. Þorgerður býður ferðafólkinu
að ganga í bæinn.
- Þakka þér fýrir mamma mín, svarar Sverrir. - En við
Sigrún ætlum fyrst að bregða okkur aðeins frá smástund.
Svo snýr hann sér að nafna sínum og spyr föðurlega:
- Viltu koma með okkur mömmu þinni ljúfurinn minn eða
fara inn á nýja heimilið þitt í fylgd foreldra minna?
- Ég vil fara inn með þeim, svarar drengurinn. - Þið mamma
verðið ekkert lengi í burtu.
Þetta gleður gömlu hjónin að heyra, þau taka brosandi
90 Heima er bezt