Heima er bezt - 01.02.2006, Qupperneq 43

sitt í hvora hönd drengsins og leiða hann á milli sín inn í
húsið. En Sverrir Karlsson og Sigrún Björnsdóttir tengjast
arm í arm og halda suður túnið að kirkjunni. Sverrir lýkur
hljóðlega upp helgidóminum og þau leiðast inn að altari
Drottins. I djúpri lotningu beygja þau kné sín og krjúpa hlið
við hlið. Heit þakkargjörð stígur upp til himins frá tveim
elskandi hjörtum sem Guð hefur gefið hinar dýmætustu gjafir
lífsins eftir brim og boða meinlegra örlaga. Djúpur, heilagur
friður fyllir kirkjuna og umvefur þau. Hljóð þakkargjörð er
á enda. Þau tvö sem krjúpa við altari Drottins rísa á fætur
og leiðast út úr helgidóminum heim á hreppsstjórasetrið.
Þorgerður hefur búið heimili sonar síns hátíðaskarti í tilefni
dagsins. Blómum skreytt veisluborð í vistlegri stofu bíður
ferðafólksins, sem brátt er ásamt heimamönnum mætt þar.
Og allir eiga nú saman ríkulega gleði- og hátíðarstund.
* * *
Fagurt er í þörðum vestur. Kvöldsólin gyllir, bláan lognkyrran
sæ og há gnæfandi fjöll með grasigróna hlíðarslakka og
allskonar kynjamyndir á hamrabrettum og gnípum. Hrífandi
náttúra og hrikaleg í senn. I litlu sjávarþorpi við Lónsfjörð,
sitja ung hjón í vistlegu húsi. Augu þeirra hvíla á fagurlega
skrifuðu sendibréfi, sem liggur á borði fyrir framan þau.
Bréfið kom með pósti síðla þessa dags og þau hafa nýlokið
við að lesa það. Efni bréfsins er svo stórkostlegt í huga þeirra
hjónanna að þau hafa varla enn áttað sig á því til hlítar; þau
orðin húseigendur í einni svipan. Þeim fínnst þetta líkara
fallegum draumi en bláköldum raunveruleika eins og þau
hafa þekkt hann hingað til. Frá því að þau ung að árum
stofnuðu heimili, hefur sár fátækt verið þeirra fylginautur,
þau hafa hrakist úr einni leiguíbúóinni í aðra með börnin sín
og sú síðasta varð svo eldinum að bráð ásamt aleigu þeirra.
En sendibréfið sem liggur nú hér fyrir framan þau, ritað
skýrum stöfum, villir engum sýn. Sigrún hefur gefíð þeim
húsið sitt með öllu innandyra. Silla getur nú ekki lengur
orða bundist. Hún lítur tárvotum augum á mann sinn og
segir hrærðum rómi:
- Mér var það fyrir löngu ljóst að Sigrún er góð kona, en
að hún væri slíkur höfðingi sem raun ber vitni með þessu
gjafabréfí, kom mér ekki til hugar. Fyrir mínum sjónum
er þetta kraftaverki líkast, að við skulum með nokkrum
pennadráttum vera búin að eignast öruggt húsaskjól til
framtíðar fyrir börnin og okkur. Engin orð geta að fullu tjáð
þakklæti mitt til þessarar einstöku gæðakonu, sem Sigrún
er í raun og sannleika.
- Hún er perla í mannhafínu, svarar maður Sillu heitri,
tilfmningaþrunginni röddu.
- Jú, vissulega og með þessu veit ég nú að Sigrún kemur
ekki aftur til vera hingað vestur í Lón. Guð ætlar henni stærra
og betra hlutskipti i framtíðinni, þar sem hún er núna, en
það sem hún átti við að búa hér á þessum stað. Blessað sé
hvert hennar ævispor, segir Silla innilegum rómi. Hún brýtur
vandlega saman hið dýrmæta gjafabréf, það skal ekki glatast
þótt annað lögskráð, vottfest og stimplað, sanni brátt fyrir
opnum skjöldum eignarrétt þeirra á húsinu og öllu sem því
fylgir, skrifað með Sigrúnar eigin hendi, skal varðveitt sem
fagurt vitni um göfuga konu.
Fréttin um gjöf Sigrúnar til hjónanna, sem hún tók inn á sitt
heimili með þrjú börn eftir að þau höfðu misst aleiguna sína í
húsbruna á síðastliðnu vori, berst út til íbúanna í Lónsfírði og
vekur mikið umtal. Og þetta ágæta kærleiksverk sveipar nafn
Sigrúnar Björnsdóttur dýpstu virðingu og aðdáun fólksins í
þorpinu vestra, þar sem hún forðum háði sína hörðu baráttu
við miskunnarlaus örlög, ókunnug og einmana.
* * *
Bjartur sunnudagsmorgunn vefur sveitina geisladýrð.
Sóknarpresturinn, séra Steinn á Völlum, hefurþennan Drottins
dag boðað til messugjörðar í kirkjunni á Hamraendum. En
fleira er þessu samfara. Sverrir Karlsson og Sigrún Björasdóttir
hafa óskað eftir því við prestinn, að hann gefí þau saman í
þessari almennu Guðsþjónustu, sem opin er öllum sveitungum
þeirra og öðrum er þiggja vilja en engum boðið sérstaklega til
brúðkaupsins. Sá gamli, þjóðlegi siður, að bjóða kirkjugestum
að þiggja veitingar að messu lokinni, hefur löngum verið í
heiðri hafður á Hamraendum og eins verður nú. Hjónaefnin
vilja í engu gera upp á milli viðstaddra á brúðkaupsdegi
sínum, allir era jafn velkomnir að veisluborði þeirra. Karl
verður svaramaður sonar síns, en Sigga í Nesi svaramaður
brúðarinnar. Morgunninn líður. Messufólk tekur að streyma
heim að Hamraendum. Brátt er kirkjan orðin þéttskipuð.
Hátíðlegir orgeltónar berast frá sönglofti helgidómsins
og kirkjugestir brýna röddina í kröftugum lofgjörðar- og
sálmasöng. Sóknarpresturinn, gamall og virðulegur, flytur
söfnuði sínum orð lífsins. Og djúpur helgiblær hvílir yfír
öllu. Brátt er komið að hjónavíxlunni. Brúðhjónin leiðast
samstillt upp að altari Drottins. Fyrri sálmurinn, tengdur
víxlunni hljómar um helgidóminn, „Hve gott og fagurt og
indælt er/ með ástvin kærum á samleið vera...” Aldrei hefur
þessi brúðkaupssálmur hljómað fegurra en nú í kirkjunni á
Hamraendum né fallegri brúðhjón staðið fyrir framan altarið.
Presturinn flytur óvenju hjartnæma ræðu við þetta embættisverk
eins og að honum sé bakgrunnurinn ekki með öllu ókunnur.
Og það fer ekki fram hjá þeinr sem til þekkja. Séra Steinn
leggur hinar hefðbundnu spurningar fyrir brúðhjónin og þau
vinna heilög heit um ævilanga samfylgd í blíðu og stríðu,
uns dauðinn aðskilur þau. Þar næst lýsir presturinn því yfír
að Sverrir Karlsson og Sigrún Björnsdóttir, séu hjón og
blessar einingu þeirra. Að lokum kemur hann því til skila að
venju, að öllum kirkjugestum sé boðið að þiggja veitingar á
Hamraendum. Nýgiftu hjónin snúa frá altarinu, Sverrir litli,
sem setið hefur hjá gömlu hreppsstjórahjónunum á meðan
giftingarathöfnin stóð yfír, rís úr sæti og gengur til móts við
móður sína og nafna, þau fagna honum ástúðlega og leiða
hann á milli sín fram kirkjugólfið. Margar hendur eru á lofti
og brúðhjónin taka brosandi á móti hamingjuóskum sveitunga
sinna og vina. Loks eru þau komin út úr mannþrönginni og
stefna heim til bæjar. Þau hafa ekki gengið mörg skref er
Heima er bezt 91