Heima er bezt - 01.09.2006, Side 43

Áslaug hefir grátið sig þreytta og hallar sér fram á borðið
eins og í draumkenndri leiðslu.
Tíminn líður. Stofuhurðin opnast hljóðlega og Ari kemur
inn til Áslaugar. Hann vissi hvað henni leið og vildi lofa
henni að gráta í næði, vildi lofa henni að svala sál sinni í
hreinum tárum og finna sjálfa sig. En nú ætlar hann ekki
að láta hana vera eina með sorg sína lengur, heldur koma
til móts við hana og segja henni hug sinn allan, bjóða henni
samfylgd sína og stuðning gegnum lífíð.
Ari gengur til Áslaugar og leggur höndina mjúklega á
herðar henni.
„Áslaug mín“, segir hann lágt og þýtt.
Hún reisir andlitið úr höndum sér og lítur á hann tárvotum
augum, en hann heldur áfram:
„Eg skil vel sorg þína, Áslaug, og ég tek þátt í henni með
þér, en nú er þessum þætti lokið í lífí þínu, og nú byrjar
þú nýtt líf‘.
„Já, nú ætla ég að byrja nýtt líf, en...“.
Hún lýkur ekki við setninguna og grúfír andlitið í höndum
sér.
„En hvað, Áslaug?“
„Eg er svo einmana og djúpt fallin“.
Ari tekur um herðar Áslaugar og reisir hana upp.
„Viltu fylgjast með mér gegnum lífið, Áslaug, ég skal
aldrei bregðast þér“.
„Þú ert of góður drengur til þess að velja mig að lífsförunauti
í framtíðinni“.
„Trúir þú því ekki, Áslaug, að mér þykir vænt um þig?“
„Jú, því það hefír þú þegar sannað mér í verki, en mér
fínnst ég ekki verðug ástar þinnar“.
„En ég spyr þig, viltu fylgja mér í gegnum lífíð?“
„Já, Ari, því við þína hlið liggur mín eina
hamingjuleið“.
Hún hallar höfði sínu að barmi hans, þreytt, en sæl í fyrsta
sinn á æfínni, og fínnur þar hið langþráða öryggi.
* * *
Elfa tímans áfram streymir, árin koma og líða skjótt. Enn á
ný veitir hið íslenzka vor unaði lífsins inn í hverja sál. Hinir
myrku vetrarskuggar eru horfnir fyrir ljósgeislum hinnar heitu
vorsólar, og allt líf á hinni skrúðgrænu jörð laugast gulli.
Svanhvít Árnadóttir hefir lokið hijúkrunarnámi sínu hér á
landi, og hyggst nú kanna ókunna stigu. Hún hefír ákveðið
að sigla út til Danmerkur og fullkomna þar hjúkrunarnám
sitt. Hún hefír dvalið um tíma heima á Fjalli og kvatt foreldra
sína, og nú er hún á leið heim til Áslaugar vinkonu sinnar,
til þess að kveðja hana.
Svanhvít gengur heim að snotru húsi og hringir dyrabjöllunni.
Áslaug kemur til dyra og fagnar vinstúlku sinni hjartanlega.
Svo býður hún henni inn í vistlega stofu, og vísar henni
til sætis. Sjálf sezt hún andspænis vinstúlku sinni og segir
glaðlega:
„Þá ertu komin aftur að heiman. Hvað segir þú mér í
fréttum þaðan, Svanhvít mín?“
„Allt ágætt, ég var beðin fyrir beztu kveðjur til þín og
ykkar allra frá heimilisfólkinu í Hvammi“.
„Eg þakka fyrir. Nú ætlum við Ari heim í sumar og eyða
þar sumarfríinu. Það eru orðin nokkuð mörg ár síðan ég
kom heim að Hvammi“.
„Það verður gleði fyrir ykkur öll að hittast á ný“.
„Það vona ég, og ég er strax farin að hlakka til að koma í
æskusveitina góðu og fallegu. En komdu nú með mér, Svanhvít,
svo að ég geti sýnt þér hvað við erum orðin rík“.
Svanhvít rís á fætur og fylgist með Áslaugu inn í
svefnherbergi þeirra hjónanna. Áslaug gengur þar að litlu
rúmi og sýnir vinstúlku sinni mánaðargamlan dreng, hraustan
og fallegan, og segir:
„I þetta sinn gaf skaparinn mér heilbrigt og fallegt barn.
Mikið er ég hamingjusöm, Svanhvít mín“.
Svanhvít horfir um stund hugfangin á barnið, og óskar svo
Áslaugu innilega til hamingju með litla soninn. Svo ganga
þær aftur inn í stofuna og taka sér þar sæti. Svanhvít virðir
stofuna fyrir sér, og hún gleðst hjartanlega yfir hinu vistlega
heimili Áslaugar. Þar ber allt glöggan vott um reglusemi og
hinn mesta myndarskap. Sjálf er Áslaug gjörbreytt, hraust
og glöð sinnir hún nú skyldum móður og eiginkonu, og
uppfyllir þær háleitu skyldur með prýði.
Svanhvít snýr sér að vinkonu sinni og segir alúðlega:
„Líður þér ekki vel í alla staði, Áslaug mín?“
„Jú, Svanhvít, nú líður mér vel og mér fínnst ég eiga þér
mest að þakka hamingju mína. Það varst þú, sem talaðir
mínu máli við Ara“.
Svanhvít brosir.
„Það er lítið mér að þakka, Áslaug mín, en nú gleðst ég
innilega yfír hamingju þinni“.
Áslaug horfir þögul um stund á vinstúlku sína, og garnlar
endurminningar streyma fram í huga hennar. Hún minnist
þess nú, þegar þeir félagamir, Ari og Gunnar, stunduðu
laxveiðarnar í Hvammsánni forðum, og hún fékk hugboð um
það, að Gunnar og Svanhvít væru hrifín hvort af öðru. En
það gat hún ekki þolað. Þá greip hún til sinna lægstu hvata
og sagði þeim báðum ósatt, til þess að binda endi á frekari
kynni þeirra. Ef til vill hefír hún spillt hamingju þeirra beggja
með ósannindum sínum. Gunnar hefir hún ekki séð síðan
hann kvaddi hana heima á túninu í Hvammi, daginn sem
þeir félagamir fóm suður. En Svanhvít hefír ávallt reynzt
henni eins og bezta systir og greitt götu hennar bezt, þegar
allir aðrir höfðu snúið við henni baki.
Áslaug iðrast nú sárlega hinna gömlu ósanninda sinna.
Svanhvít er á fömm af landi burt, og að líkindum sjást þær
ekki í bráð. Hún getur ekki skilið svo við vinstúlku sína, að
hún segi henni ekki sannleikann og biðji hana fyrirgefningar,
þó seint sé. Að öðrum kosti er hún þess fullviss, að samvizkan
lætur hana aldrei í friði. Áslaug rýfur að lokum þögnina
og segir:
„Og þú ert að sigla af landi burt, Svanhvít mín?“
„Já, ég kom til þess að kveðja þig, Áslaug“.
„Hvenær býstu við að koma heim aftur?“
„í haust, ef allt gengur að óskum“.
„Ef einhver Daninn tekur þig þá ekki frá okkur“.
Heima er bezt 467