Heima er bezt - 01.09.2006, Side 45

Herra Fjallström er á að gizka miðaldra maður, fremur
fríður sýnum og gjörvilegur, mildur á svip en alvarlegur,
og býður af sér góðan þokka. Hugur hans virðist eingöngu
bundinn við aksturinn, og Svanhvít unir þögninni vel.
Stræti borgarinnar eru senn á enda, og nýtt, framandi
útsýni blasir við augum hinnar íslenzku hjúkrunarkonu.
Víð flatlendi með snotrum bændabýlum, skógivaxnir lundir
og akurlendi. Fénaður dreifir sér um hinar víðu lendur og
nærir sig á fölnuðum gróðri jarðarinnar, í kyrrð hins milda
haustsdags. Flest minnir þetta á íslenzka sveit. En Svanhvít
saknar þó eins, sem hún þráir að sjá, hin háu og tignarlegu
fjöll. En í skjóli glæstra fjalla hefír hún alið aldur sinn að
mestu.
Sveitina þrýtur og vegurinn liggur um eyðilegt land. Herra
Fjallström hefir ekið þögull fram til þessa, en nú lyftir hann
sér upp í sætinu og segir glaðlega:
„Finnst yður þetta ekki löng leið?“
„Jú, nokkuð löng“.
„Eruð þér orðnar þreyttar?“
„Nei, síður en svo“.
„Við erum nú senn komin heim. Doktor Jörgensen sagði
mér að þér væruð frá Islandi, og þér emð fyrsti Islendingurinn,
sem ég hefi séð, mér vitanlega“.
„Jæja, þó em nokkuð margir landar mínir hér í
Danmörku“.
„Emð þér búnar að dvelja hér lengi?“
„Síðan snemma í vor“.
„Hafíð þér nokkuð ferðazt um landið?“
„Nei, ég hefi aðeins séð nokkum hluta af höfuðborginni.
Annað ekki fyrr en nú í dag. Ég hefí lítinn tíma haft frá námi
mínu til ferðalaga“.
„Vitanlega. Nú höfum við ekið um danska sveit, og þér
hafíð séð aðstöðuna þar að nokkru leyti. Hvemig lízt yður
á hana?“
„Vel, það minnir mig að mörgu leyti á sveitina mína heima
á Islandi, en ég sakna ijallanna“.
Herra Fjallström brosir.
„Já, þau búa víst yfír mikilli tign, íslenzku fjöllin, ég hefí
séð málverk af íslenzku fjallalandslagi og það var mjög
tilkomumikið“.
„Þó getur enginn málari túlkað til fulls tign þeirra, eins
og meistarinn sjálfur hefír gert þau á íslenzkri fold“.
„Það er nú svo um öll mannanna verk, hversu vel sem þau
em gerð, að þau verða aðeins endurskin af sköpunarkrafti
Guðs“, segir herra Fjallström með djúpri lotningu.
Svanhvít virðir hinn danska herramann fyrir sér á ný, og
henni fellur hann mjög vel í geð. Þau aka niður að ströndinni,
og við þeim blasir stórt og reisulegt höfðingjasetur, umkringt
háum garði. Það er ekki líkt neinum venjulegum sveitabæ,
þó þar sé auðsjáanlega rekinn stór búskapur, heldur minnir
það Svanhvíti einna helzt á aðalssetur, eins og hún hefír
lesið um þau í erlendum skáldsögum.
Herra Fjallström segir:
„Þá emm við nú komin heim. Ég vona að þér kunnið vel
við yður hér, þó heimilið sé á afskekktum stað“.
„Það skiptir mig litlu máli þennan tíma, mér þykir fallegt
hér við ströndina, og hafíð er svo blátt og heillandi“.
„Já, á svona kyrrlátum dögum er hafíð okkar slétt og
fagurt, en það á líka til ægilegar myndir, það þekkjum við,
sem höfum alið allan okkar aldur hér við ströndina".
Herra Fjallström stöðvar vagninn við garðshliðið, og þau
Svanhvít og hann stíga út úr vagninum. Herra Fjallström
segir alúðlega:
„Ég er yður mjög þakklátur fyrir það, að þér skylduð
vilja koma hingað og hjúkra móður minni, fröken Svanhvít.
Gjörið þér svo vel“.
Hann opnar garðshliðið og þau fylgjast að inn á hið
fomglæsta, ríkmannlega höfðingjasetur.
* * *
Svanhvít stendur við sjúkrabeð frú Fjallström og hjúkrar
henni af mikilli nákvæmni. Gamla frúin hressist óðum, og
Svanhvít gleðst yfír góðum árangri af starfí sínu. Hún unir
sér vel á hinum kyrrláta, afskekkta stað. Þar er allt mjög
ríkmannlegt, en í fornum stíl. Þjónustufólkið er roskið og
virðulegt og hefír flest starfað lengi á heimili frú Fjallström.
Svanhvít kynnist því lítið, nema Anný, ráðskonu gömlu
frúarinnar. Þær eiga töluvert saman að sælda, og Svanhvít
vinnur brátt hylli hennar og vináttu.
Frú Fjallström er orðin gömul kona, virðuleg og ættstór,
en dálítið sérlunduð og einræn í hugsun. Svanhvít skilur
svo undur vel lyndiseinkenni gömlu frúarinnar, og leggur
sig alla fram til þess að þóknast henni, enda ávinnur hún
sér fljótt óskipta virðingu hennar og traust. Frú Fjallström
þykir vænt um hina íslenzku hjúkrunarkonu og er henni
mjög eftirlátur sjúklingur. Herra Fjallström kemur oft að
sjúkrabeði móður sinnar til þess að vita um líðan hennar,
og Svanhvíti dylst það ekki, að mjög miklir kærleikar eru á
milli þeirra mæðginanna, enda er herra Fjallström einkasonur
gömlu frúarinnar, og hefir dvalið alla sína ævi heima á
ættaróðali forfeðra sinna.
Hinir mildu haustdagar rísa bjartir og hlýir og líða
hljóðlátir inn í skugga nýrrar nætur, en sérhver þeirra færir
heilsu frú Fjallström nýjan sigur, og Svanhvít er forsjóninni
þakklát.
Frú Fjallström er farin að hafa fótavist daglega og byrjuð
að koma út í garðinn sér til hressingar, meðan veður er blíðast
um hádaginn. Svanhvít fylgir gömlu fn'inni og styður hana
hvert sem hún fer, en hún vonar að brátt verði gamla frúin
það vel hress, að á hjúkrun hennar verði ekki lengur þörf,
og að hún geti farið að búast til heimterðar, til Islands.
Mildur, sólbjartur haustdagur hjúpar hina dönsku grund og
haf. Frú Fjallström situr í dagstofu sinni ásamt Svanhvíti, og
nýtur hvíldar að lokinni heilsubótargöngu sinni úti í garðinum.
Svanhvít hefur valið sér sæti við stofugluggann og horfír út.
Við augum hennar blasir ströndin og hafið safírblátt, slétt
og sólgullið í hinni djúpu kyrrð. Svanhvít horfir heilluð um
stund út á hið óendanlega haf. Innan skamms á hún langa
leið fyrir höndum á hinum víðu vegum þess. Langt úti fyrir
ströndinni sér hún nokkur skip á siglingu, og flest stefna þau
Heima er bezt 469