Hljóðabunga - 01.11.1978, Síða 51

Engar glæður andkaldari ég þekki.
Upphafið hverfur í dimmbláan, veglausan geiminn,
hæst upp í svala og starandi stjarnanna mekki,
þaðan sem heyra má óslitinn, einradda seiminn
þess anda, er að eilífu logar, en brennur þó ekki.
Hvað varðar þig um synduga mannsins syni?
Þú sýnir þig aðeins á frosttæru, heiðskýru kveldi,
þér óar við fáfengileikans fallna kyni,
en færð þér mjallhvítan jökultindinn að vini
og unir fjarrænn í ósnortnu hreinleikans veldi.
Vetur í Bolungarvík
Brött gnæfa fjöllin með trónandi tinda
tíguleg, sveipuð óveðursskýjum.
Andsvalar hryðjur með ýlfrandi vinda
endalaust ryðja fram hljómkviðum nýjum.
Þó mæla sumir, að seyðurinn kaldur
sé samur og jafn um gjörvallan aldur.
Sviptast og æða harðskeyttar hríðar
herðir svo vindinn að stríkkar á taugum.
Moldina skefur um mjallhvítar hlíðar
mikið er þykknið svo sér vart úr augum.
Samfella dimmhvít er himinn og hauður,
helfrosin áin og fossbúinn dauður.
Brimbrjótinn lemja öldurnar æfar,
ofstopafyllri en nokkuð á jörðu.
Stórhöggan hramminn þær hefja upp kræfar
hriktir í mörgu við atlotin hörðu.
Særokið fýkur um stéttanna flúðir
freyðandi malbik og tjargaðar búðir.
Hér undir snarbröttum, fannhvítum fjöllum
finnst mér sem staður sé búinn oss öllum,
staður, sem börnin sín verndar og vefur
vistir og amstur og takmark þeim gefur.
Handan við veturinn langan, svo langan
Ijúft brosir sumar með grósku og angan.
>
HLJÓÐABUNGA
51