Hljóðabunga - 01.11.1978, Qupperneq 55

Þangið er hfft um borð með krabba, en þangeig-
endur standa í bát og strengja á nefinu til að
þjappa þangflekkunum saman.
hæstu einkunnir í öllum fögum. Ekki fékkst
hann heldur til að fara að heiman í vinnu svo
hann gekk á atvinnuleysisstyrk þangað
til hann byrjaði á þangskurðinum. Hann er
sauður við vinnu, segja þeir, eins og allir sem
fá háar einkunnir í skóla.
Skipstjórinn stjórnar krananum á Elnu með
ótrúlegri nákvæmni, og mokar þanginu upp í
lestina meðan við drekkum kaffi í brúnni og
ræðum við uppáhellingamanninn. Hann
reynist mikill heimspekingur þegar skipsstjór-
inn heyrir ekki til. Hann fullyrðir að Rússar
ætli að bræða Norðurheimskautsísinn og
sökkva þannig Evrópu í sæ ásamt öðru lág-
lendi veraldar. Er þá fljótséð hver verða örlög
þessa eyjaklasa. Hann segir að á forsögulegum
tímum hafi mannkynið líka verið orðið svo
þróað í tækninni að ekki varð hjá því komist
að sökkva heiminum í sæ, og hlaut hið mikla
menningarríki Atlantis því að hverfa undir
yfirborð sjávar. Svona endurtekur sagan sig.
Kallinn í brúnni
Hann segir okkur frá skipsstjóranum, sem í
fyrra var heldur en ekki hætt kominn. Það var
áður en hann eignaðist Elnu, var þá á öðrum
bát, þeir voru tveir á. Þegar þetta gerðist
höfðu þeir haldið á heilan sólarhring án þess
að sofna og orðnir andskoti þreyttir. Kallinn
er í brúnni þegar hann ákveður að fara niður
og elda, en lætur bátinn dóla í sömu stefnu.
Þetta var um nótt og nærri aldimmt. í miðri
eldamennskunni dettur honum í hug að fara
upp og athuga stefnuna. Þegar hann kom upp
í brú brá honum heldur betur, því nokkra
metra fyrir framan bátinn sér hann þverhnípt-
an klettavegginn. Hann bregður nú hart við og
legst á stýrið, en það var auðvitað alltof seint,
svo hann kallar á félaga sinn að nú sé ekkert
annað að gera en að spenna af sér stígvélin og
stökkva fyrir borð. Hinn var þá byrjaður að
eiga við björgunarbátinn en hætti því og fór
að bisa við skóna, en hann var reyndar í
reimuðum skóm. En í þessu keyra þeir inn í
bergið og báturinn sekkur á nokkrum sekúnd-
um. Þarna var geysidjúpt, en svo lánalega
vildi til að hann lenti á bjargsillu á um 10
metra dýpi. Kallinn komst þá fyrst úr brúnni
og gat synt upp og kom sér naumlega í land á
grýttri ströndinni. Hann tók nú að kalla á
félaga sinn en bjóst ekki lengur við að finna
Þangflekkirnir eru dregnir frá landi með bátnum,
nógu djúpt til að Elna komist að þeim.
HLJÓÐABUNGA
55