Bænavikan - 07.11.1959, Blaðsíða 16

— 16 —
Lestur fyrir miðvikudaginn 11. nóvember 1959
„Fyrir anda miiiní&
EFTIR W. E. MURRAY,
varaformann Aðalráðs Aðventsamtakanna.
Eitt af furðuverkum náttúrunnar til forna
var áin Níl. Á vissum tíma ársins hækkaði
vatnið í ánni, flæddi yfir bakka sína og huldi
stór landsvæði í grenndinni. Þetta vatn flutti
með sér ógrynni af aurleðju, sem gerði jarð-
veginn miklu frjósamari en ella, og auðveldaði
það afkomu fjölda fólks.
Margs konar jurtir og blóm spruttu upp í
þessum frjóa jarðvegi, og ávextir og grænmeti,
sem jörðin gaf af sér, nægðu til að fæða þús-
undir manna. Bæði menn og skepnur lifðu af
afurðum frjósamra akra. Ullin af kindunum,
sem voru á beit í högum, sem áin vökvaði,
ásamt baðmull, sem óx einnig í Nílardalnum,
voru aðalhráefni í klæðnað íbúanna. Níl var
beinlínis lífæð þjóðarinnar. í rúmlega tvö
þúsund ár brutu menn heilann um upptök ár-
innar Níl, og árum saman fýsti lankönnuði að
finna upptök hinnar bláu Nílar. Það var ekki
fyrr en seint á öldinni, sem leið, að frægur
könnuður rakti bugðótta slóð hennar að
Victoriuvatninu.
Gjöf Heilags anda hefur verið kristnum
mönnum mikil blessun um aldaraðir. Gagn-
stætt þeim, sem nutu góðs af ánni Níl og var
ókunnugt um upptök hennar öldum saman,
þekkti hinn kristni söfnuður uppruna þeirrar
blessunar, sem hann naut. Hlutverk Andans
var ljóst frá upphafi.
Síðustu stundirnar fyrir krossfestingu Jesú
voru lærisveinar hans fullir kvíða. Hann hafði
berlega skýrt þeim frá, að hann myndi deyja
innan skamms. Þeir vissu vel, hvað það hafði
í för með sér fyrir hvaða hreyfingu sem er, að
vera svipt persónulegri forstöðu leiðtoga henn-
ar eða stofnanda. Þeir kviðu því að verða skild-
ir einir eftir og óttuðuzt, að þeir yrðu eins og
„sauðir, sem engan hirði hafa“. Þeir höfðu
ekki ennþá tileinkað sér fyrirheitið: „Vertu
ekki hrædd, litla hjörð, því að föður yðar hefur
þóknazt að gefa yður ríkið.“ Á Krists dögum
var það mikil ógæfa að verða munaðarlaus. Þá
voru engar stofnanir til, sem önnuðust mun-
aðarleysingja, eins og nú er. Lærisveinarnir
hræddust það að verða „munaðarlausir“. Við
þessa óttaslegnu menn sagði Jesús: „Hjarta
yðar skelfist ekki né hræðist ... ég mun ekki
skilja yður eftir munaðarlausa". Hann stóð
andspænis erfiðasta þætti starfs síns — kross-
festingunni — og varð þó að taka að sér þann
vanda að styrkja trú og traust hinna vondaufu
lærisveina. Jesús vakti athygli þeirra á tvennu
í þessu sambandi. Annað var undirbúningur
hans á híbýlum fyrir hina endurleystu, sem
þeir fengju að njóta um alla eilífð, og hitt var
starf Heilags anda í þeirra þágu, þar til hann
kæmi sjálfur aftur. Þessi tvö atriði hafa ávallt
síðan verið tilefni andlegrar uppörvunar og
þreks í söfnuði Krists.
Starf Heilags anda átti að felast í því að
leggja áherzlu á starf og boðskap Jesú Krists.
í 16. kap. Jóhannesarguðspjalls eru skráð orð
Jesú sjálfs um þetta: „Hann mun vegsama
mig, því af mínu mun hann taka og gefa yður“.
Kristur átti að vera þungamiðjan í boðskap
Andans, en hinn síðarnefndi átti að sýna heim-
inum dýrð fagnaðarerindisins og koma mönn-
um til að veita því viðtöku. Ein af dýrmætustu
gjöfum Andans er gjöf iðrunarinnar. „Hann
mun sannfæra heiminn um synd og um rétt-
læti og um dóm“. Það er undur Guðs náðar,
þegar syndari sannfærist um synd sína, en það
er óhjákvæmilegt fyrir hvern þann, sem langar
til að komast inn í guðsríki. Starf Andans
felst enn fremur í því að sannfæra þá um
réttlæti, sem kallaðir eru til að fylgja Kristi,
og um að allir verði að standa frammi fyrir
dómstól réttláts Guðs. Það er alvarlegt um-