Bænavikan - 07.11.1959, Blaðsíða 5

5
Lestur fyrir sunnudaginn 8. nóvember 1959.
„Gigi cr lieldui* annað iiaín66
Eftir M. S. NEGRI,
formann Sambandsráðs Aðventsamtakanna í Suður-Brasilíu.
Maðurinn hefur alltaf þráð að lifa, og mann-
kynið í heild lifir, vinnur og lærir í von um
að geta ráðið fram úr leyndardómum dauðans
og veitt mönnunum eilíft líf.
Biblían segir okkar, að dauðinn sé afleiðing
syndar. „Laun syndarinnar er dauði“ (Róm.
6, 23). En hvað er synd? Synd er yfirtroðsla
eða brot á lögum Guðs. Synd er misgjörð.
„Hver, sem synd drýgie, drýgir og lagabrot"
(1 Jóh. 3, 4).
Við lestur Biblíunnar komumst við að raun
um, að það var synd, sem olli dauða Adams,
og að dauðinn er afleiðing syndar. Þetta er
hinn fyrsti dauði, sem bæði réttlátir og rang-
látir hafa fengið að erfðum frá Adam. Hins
vegar hreppa aðeins hinir óguðlegu hinn ann-
an dauða vegna eigin synda, sem bætast við
syndugt eðli, er þeir hafa fengið í arf. Hinn
annar dauði er afleiðing þess að lifa í synd-
inni og hafna hinu guðlega náðarboði. Allir
menn, nema Enok og Elía og þeir, sem munu
umbreytast, þegar Jesús kemur aftur, munu
hafa fengið að reyna hinn fyrsta dauða. En
þeir einir, sem óhlýðnast hinum guðlega boð-
skap, munu reyna hinn síðari.
Hve margir hafa syndgað? Allir hafa
syndgað ...“ segir Páll í Róm. 3, 23 og hann
bætir við til skýringar: „Þess vegna eins og
syndin kom inn í heiminn fyrir einn mann,
< og dauðinn fyrir syndina, og dauðinn þannig
er runninn til allra manna, af því að allir hafa
syndgað“ (Róm. 5, 12). Páll lýsir ennfremur
manninum, sem í syndugu ásigkomulagi sínu
er guðvana í heiminum, á eftirfarandi hátt:
„Og eins og þeir hirtu ekki um að varðveita
þekkingu á Guði, ofurseldi Guð þá ósæmilegu
hugarfari, svo að þeir gjörðu það, sem ekki
er tilhlýðilegt, fylltir alls konar rangsleitni,
vonzku, ágimd, illsku, fullir öfundar, mann-
drápa, deilu, sviksemi, illmennsku, rógberar,
bakmálugir, guðshatarar, smánarar, hrokafull-
ir, gortarar, hrekkvísir, foreldmm óhlýðnir,
óskynsamir, óáreiðanlegir, kærleikslausir,
miskunnarlausir, — menn, sem þekkja Guðs
réttlætisdóm, að þeir, er slíkt fremja, eru
dauðasekir, þeir gjöra þetta engu að síður og
meira að segja láta þeim velþóknun sína í té,
er það gjöra.“ (Róm. 1, 28-32).
Frelsi frá dauða.
Páll er ekki aðeins að tala um þann dauða,
sem allir eru undirorpnir, heldur líka um hinn
annan dauða, dauðann eilífa, sem hinir óguð-
legu munu hreppa. Ef hinn vanalegi og hvers-
dagslegi dauði er óttalegur, hve miklu fremur
er þá ekki hinn annar dauði það, hann sem
rænir manninn eilífu lífi! Hversu ógurlegt er
það ekki að deyja fyrir fullt og allt! Vissu-
lega langar okkur til að lifa aftur, þótt við
verðum að hvílast í gröfinni dálitla stund.
Sérhvert okkar ætti að eiga þessa blessuðu von
um eilíft líf.
Minnumst spurningar Jobs (14, 14): „Þegar
maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur?“ Hann
svarar sér sjálfur í 19. kap. 25-27. „En ég
veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síð-
astur ganga fram á foldu. Og eftir að þessi
húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér,
mun ég líta Guð. Ég mun líta hann mér til
góðs; Já, augu mín sjá hann, og það eigi sem
andstæðing, — hjartað brennur af þrá í brjósti
mér.“
Við skulum nú athuga, hvernig maður, sem
er á valdi syndarinnar og dæmdur til eilífs
dauða, getur öðlazt uppreisn og von um nýtt
líf án dauða, eilíft líf. Við lesum í 2. kap.
Efesusbréfsins:
„En Guð, sem er svo auðugur að miskunn,
hefur af mikilli elsku sinni, er hann lét oss í