Bænavikan - 07.11.1959, Blaðsíða 24

24 —
hvort gott eða illt. „Ávöxtur andans, sem er:
kærleiki, gleði, friður, langlyndi, gæzka, góð-
vild, trúmennska, hógværð, bindindi“ (Gal.
5, 22, 23) verður að koma í ljós hjá börnum
Guðs, svo að hann geti sýnt okkur sem sigur-
merki að alheimi aðsjáandi.
Orð. Af vörum okkar á að koma „heilnæmt
orð“ eins og postulinn sagði, sem er „óákæran-
legt, — til þess að andstæðingurinn fyrirverði
sig, þegar hann hefur ekkert illt um oss að
segja“ (Tít. 2, 8). Jafnvel þeir, sem ekki trúa
því sama og við, sem hafa andúð á kenning-
um okkar og eru þeim óvinveittir, ættu ekki
að geta sagt neitt gegn okkur eftir að hafa
kynnzt okkur og hlýtt á tal okkar. Við ættum
ávallt að biðja eins og Davíð gerði: „Ó, að
orðin af munni mínum yrðu þér þóknanleg
og hugsanir hjarta míns kæmu fram fyrir
auglit þitt“ (Sálm. 19, 15).
„Hópur manna var að hreinsa dálítinn land-
skika, þar sem reisa átti samkomutjald. Árum
saman hafði alls konar rusli og óhreinindum
verið fleygt á þennan stað. Þetta var óþrifa-
legt verk, og andlit og föt hinna vinnandi
manna illa útleikin. Einn þeirra var presturinn
sjálfur. Nokkrir drengir stóðu hjá og horfðu
með áhuga á aðfarir mannanna. Allt í einu
lýsti einn þeirra því yfir, að hann gæti sagt,
hver mannanna væri prédikari. Hann benti
með stuttum fingri sínum og sagði: „Það ert
þú!“ Og þótt undarlegt megi virðast, gat
hann sér rétt til. „Hvað kemur þér til að
halda, að það sé ég?“ spurði presturinn. Hann
hugsaði sig um dálitla stund, en sagði síðan:
„Vegna þess, að þú talar öðruvísi en hinir“.
Hann skar sig úr vegna talsmátans, og þannig
ætti það að vera með hvern þann, sem elskar
Guð og væntir bráðrar endurkomu hans.
Fyrir ekki alllöngu kom ung kona í hús
aðventsprests til að afla sér upplýsinga
um það, hvað hún þyrfti að gera til þess að
verða meðlimur safnaðar hans. Prestinn rak
í vörðurnar, því að hann hafði aldrei séð hana
fýrr. „Hvað kemur yður til að hafa áhuga
fyrir söfnuði okkar?“ spurði hann. Hún brosti
við meðan hún sagði sögu sína: „Ég er síma-
stúlka og vinn á næturvakt. Fólk biður um
lækni á öllum tímum nætur, og oft er kvaðn-
ingin full ósanngjörn. En aðventlæknirinn í
þessari borg hefur alltaf verið svo þolinmóð-
ur, vingjarnlegur og umhugsunarsamur, að
það hefur komið mér til að trúa, að fólk
ykkar sé öðruvísi en annað fólk. Þið sýnið
þá vinsemd, sem heimurinn þarfnast á okkar
dögum. Mig langar til að vera í söfnuði, sem
gerir kristindóminn að hluta hins daglega
lífs.“ „Stefnufesta, þolinmæði, umburðarlyndi
og jafnaðargeð eru alltaf áhrifamesta kenn-
ingin og bezta aðdráttaraflið.“ M. of H. 494.
Prýði kenningarirmar. Ef við „höfum Krist
í okkur eins og lind lifandi vatns, sem sprett-
ur upp til eilífs lífs og svalar öllum, sem kom-
ast í snertingu við okkur“ (s. b. 496), mun-
um við uppgötva enn annað hulið afl í okkur.
Því er lýst í sama bréfi postulans til Títusar:
„Til þess að þeir prýði kenning Guðs frelsara
vors í öllum greinum" (Tít. 2, 10).
Kenning Guðs opinberast í hans heilaga
orði, og hvílíkan sannleika er þar ekki að
finna. En getum við auðgað og fegrað það,
sem er þegar fullkomið? Jú, það er hægt.
Þegar guðleg sannindi eru útfærð í daglegu
lífi í hverri hugsun og orði, verða þau lifandi
kenning fegurðar og máttar. Kristið líferni er
hið eina, sem megnar að kynna heiminum
fagnaðarerindið réttilega.“ Hversu oft heyrum
við ekki sagt: „Það eru ekki nýir starfshættir,
sem munu veita fagnaðarerindinu framgang,
heldur nýir menn.“
Góðilmur. Aftur lesum við: „Því að vér
erum góðilmur Krists“ (2 Kor. 2, 15). Ritn-
ingin talar um Jesúm eins og „liljuna í daln-
um“ og „rósina í Saron“. Það er gegnum hann,
sem faðirinn himneski veitir ilmi himinsins.
Og þennan ilm eigum við að eignast og gefa
öðrum með okkur. Takið eftir þessum áhrifa-
ríku orðum:
„Hver maður er umluktur eigin andrúms-
lofti, sem getur verið fyllt lífgefandi mætti
trúar, hugrekkis, vonar og ilmandi af kær-
leika. En það getur líka verið þungt og napurt
með drunga óánægju og sjálfselsku eða eitr-
að með nálykt syndarinnar. Hver sá, sem
kemst í snertingu við okkur, finnur beint eða
óbeint fyrir andrúmsloftinu, sem umlykur
okkur.
„Þetta er ábyrgðarhluti, sem við getum ekki
losað okkur við. Orð okkar, athafnir, klæða-
burður, hegðun og jafnvel svipbrigði okkar
hafa sín áhrif. Afleiðingarnar annað hvort til
góðs eða ills, sem þessi áhrif hafa, geta menn
ekki séð fyrir.“ Ch. O. L. 339.