Heimili og skóli - 01.12.1949, Blaðsíða 17

HEIMILI OG SKÓLI
133
sér atvinnu, framfærslan þarf aðeins
að vita, hvar hann er og hversu mikið
hann fær í laun. Á þennan hátt er
liann að nokkru leyti orðinn sjáfstæð-
ur vinnu- eða verkamður. Fulltrúi
framfærslunnar kemur ekki á vinnu-
stað hans, en reynir með ýmsu öðru
móti að afla sér upplýsinga uni hegð-
un hans og verkhæfni. Sé látið vel yt'ir
fávitanum, þar sem hann vinnur, rná
útskrifa hann með öllu úr framfærsl-
unni.
Að vísu gengur ekki svona vel, nema
með lítinn hluta fávitanna. En á seinni
árurn hefur sá hluti orðið stærri og
stærri, einkum síðan félagsmálalög-
gjöfin og lögin um að gera fávita
ófrjóa, gengu í gildi. Takmarkið er,
að sem flestir fávitar geti orðið sjálf-
stæðir þj óðfél agsborgarar.
Margir foreldrar, og reyndar fleiri,
eru hálfhræddir við að láta börn lenda
undir fávitaframfærslu. Þessi ótti á
rætur sínar að rekja til vanþekkingar á
því, hvað framfærslan eigin'lega er.
Komi barnið hins vegar í skóla á unga
aldri, komast foreldrarnir alltaf að
raun um, að framfærslan er hjálpar-
stofnun, og þá skilja foreldrarnir einn-
ig, að fjölskylduverndin er unglingun-
um til mikils góðs og býr þá undir
venjulega lífsbaráttu í þjóðfélaginu.
Hvernig svo fer, veltur auðvitað að
miklu leyti á fávitanum sjálfum, en
einnig að miklu leyti á því fólki, sem
umgengst hann. Og það er mikils
virði, að almenningur skilji, að ef því
finnst réttmætt og sjálfsagt að tekið sé
tillit til heyrnarlausra og blindra, þá
er ekki síður ástæða til að taka tillit til
fávita. Sjálfir eiga þeir, eins og gefur
að skilja ,enga sök á fávitahætti sínum.
Frá „Litlu jólunum“ i Barnaskóla Akureyrar.