Heimili og skóli - 01.12.1949, Blaðsíða 25

1IEIMILI OG SKÓLI
141
Bcenin má aldrei bresta þig.
heimiilsvinir, eru nú orðnar sjaldgæf-
ar. Börnunum líður ekki vel. Þau
skortir það öryggi, sem návist foreldr-
anna skapar alltaf. Þau hafa ekki skap
í sér til að læra undir morgundaginn
og koma því illa undirbúin í skólann
næsta morgun. Þau hafa heldur ekki
verulegt yndi af að leika sér. Loks
hátta þau, leið í skapi. Dagurinn og
kvöldið skilja ekki eftir neinar bjartar
endurminningar. Þau sofna með ör-
yggisleysið í sál sinni. Þau gera daginn
ekki upp, hvorki það, sem miður fór,
né heldur hitt, sem betur fór. Dagarn-
ir og vikurnar eru eins konar happ-
drætti. Og utan og ofan við þennan
mislynda tíma, þessa misjöfnu daga og
misjöfnu vikur, er ekkert til.
Ég sé fyrir mér annað heimili. Þar
•ern öll kvöld eins og hátíð. Þá eru
pabbi og mamma oftast heima, og ætíð
annað hvort þeirra. Foreldrarnir tala
\ið börnin. Rétta þeim hjálparhönd
við námið. Ræða við þau um ýmis
áhugamál þeirra, svara spurningum
þeirra. Ef til vill leika þau lítið eitt
við þau, þegar ekki dvelur annað.
Friður, öryggi og gleði hvílir yfir þess-
um litla, sjálfstæða heimi. Bömin
finna, að hann er þeim öruggur kast-
ali. Og endurminningin um bemsku-
heimilið verður þeim seinna kærari
en flest annað. Svo keinur nóttin.
Pabbi eða mamma setjast á sængur-
stokkinn og sitja þar litla stund á
meðan allar áhyggjur dagsins em að
gleymast. Ef til vill lesa þau bænirnar
með litlu börnunum sínum. Hin eldri
fara með þær í hljóði. Ef til vill minna
þau bömin aðeins á að gleyma nú ekki
bænunum sínum. En þegar kvöldbæn-
in verður að fastri venju, er það oftast
óþarfi. Hún kemur af sjálfu sér. Ljós-
in eru slökkt. Friður og ró færist yfir
litla hópinn og fyllir sálir barnanna.
Þau vita, að pabbi og mamma eru í
næsta herbergi, og þau trúa því, að yf-
ir öllu vaki góður guð, og hvað er þá
að óttast? Hverju er þá að kvíða?
Kvöldbænin er eins konar uppgjör
dagsins og innsigii. í henni fela þau
þakkir sínar og bænir, hvort sem þau
lara með utan að lærðar bænir, eða
biðja með sínum eigin orðum, sem er
enn betra, þegar þroski leyfir. Og
þetta er meira en innantóm venja.
Hver einstcik bæn er steinn í byggingu
skapgerðarinnar og hins andlega
þroska, en um leið tengiliður milli
barnsins og þess kraftar, sem býr að
baki allri tilverunni.
En er það ekki hræsni að kenna