Heimili og skóli - 01.12.1950, Qupperneq 18

134
HEIMILI OG SKÓLI
drengur minn,“ sagði gamla konan
og brosti. „Það lá ekkert á, það lá
ekkert á.“
Svo fór ég til Jóns gamla í Skúrn-
um.“
„Hvernig leið honum?“
„Hann var dálítið lasinn í dag, en
hann sagði, að það væri ekkert. Bara
gigt. eða einhver skömm í skrokkn-
um.“
„Hafði enginn komið til hans í
dag?“
„Nei, enginn í dag, en ég fékk hon-
um gjöfina frá þér, amma.“
„Æ, þetta var engin gjöf, drengur
minn, engin gjöf. Aðeins smávegis
glaðning til að sýna, að það væri þó
einhver, sem myndi eftir gömlum ein-
stæðingi.“
„Ég átti að skila innilegu þakk-
læti fyrir. Hann sagði, að þetta hefði
komið sér vel.“
„Jæja, sagði hann það? Það var gott.
Það var gott!“
„Svo fór ég síðast með böggulinn til
veika drengsins. Hann er mikið veik-
ur.“
„Hefur honum versnað?"
„Ég veit það ekki. Læknirinn kom
til hans í dag, en hann vildi ekkert
segja.“
Hafði hann nokkuð gaman af þessu
lítilræði?"
„Já, amma, hann varð svo glaður,
að það stóðu tár í augum hans. Það
hefur enginn komið til hans í dag.
Hann þekkir engan hér.“
„Blessaður drengurinn, blessaður
litli stúfurinn. En leið honum mjög
illa?“
„Nei, hann sagði mér, að sér liði
nú vel, en ég sá þó, að hann var mik-
ið veikur. Hann bað mig að sitja hjá
sér litla stund.“
„Gerðirðu það?“
„Já, amma, en það tafði mig dálít-
ið.“
„Það gerði ekkert til. Það lá ekkert
á.“
„Hann bað mig að segja sér jóla-
söguna ,söguna um atburðinn, þegar
Jesú fæddist, — eins og mamma hans
hafði gert.“
„Þú hefur gert það?“
„Já, amma, ég sagði honum söguna.
Ég kunni hana vel, af því að þú hef-
ur svo oft sagt mér hana. Hann bað
mig líka að halda í höndina á sér á
meðan, — eins og mamma hafði gert.“
„Þú hefur gert það?“
„Já, amma, ég hélt í höndina á hon-
um á meðan. Hún var heit og rök.“
„Fórstu svo?“
„Já, amma. Nei, — ekki alveg strax.
Hann bað mig að bíða svolitla stund.
Síðan seildist hann undir koddann
sinn og kom þaðan með gamalt úr.“
„Gamalt úr?“
„Já, gamalt, en fallegt úr.“ — „Þetta
er úrið, sem hann pabbi minn átti,“
sagði hann. „Ef ég dey, þá mátt þú
eiga úrið, af því að þú ert svo góður
við mig. Ég ætla að skrifa þetta á miða,
sem ég festi við úrið. Þá fær þú úrið, ef
ég dey.“ — „Þú deyrð ekki,“ sagði ég.
— „Nei, það er ekki víst, en ég kvíði
ekkert fyrir að deyja. Ég vildi helzt
deyja á jólunum. Þá hlýtur að vera
mikil hátíð á himnum. Miklu meiri
en hér. Heldurðu það ekki?“ — „Jú,
en þú deyrð ekki,“ sagði ég.
„Sagði hann svo nokkuð meira?“
spurði amma.
„Já, hann sagði: „Kysstu ömmu