Heimili og skóli - 01.08.1962, Qupperneq 22

74
HEIMILI OG SKÓLI
hefur grafið undan trausti okkar á
kenningar trúarinnar.
Margir menn segjast að vísu trúa á
Guð ,en þeir verða þó að viðurkenna
með sjálfum sér, að þeir hugsa aldrei
um hann í sambandi við sitt eigið líf
eða nota hann sem mælisnúru á
breytni sína, þess vegna hafa fæstir
foreldrar nokkra hugmynd um hve lif-
andi trúarsannfæring getur verið mik-
ilvæg fyrir börn þeirra.
Þetta er sérstaklega harmsefni vegna
þess, að öll venjuleg börn búa yfir
djúpri trúarþörf.
Börnin hafa undraverðan hæfileika
til að nálgast guð eins og enginn lilut-
ur væri eðlilegri — hæfileika, sem for-
eldrar geta stundum af skammsýni
sinni upprætt.
Auðvitað verður ekki hinum stærri
og mikilvægari spurningum um trúar-
leg efni svarað svo, að þar sé engu við
að bæta, en kannski gæti það hjálpað
ofurlítið að gera sér grein fyrir því,
hvað það er, sem við ættum ekki að
segja börnum okkar uxn Guð. Og það
vill svo vel til að um það eru flestir
guðfræðingar og sálfræðingar sam-
mála.
Segðu ekki litlu barni: „Guð horfir
alltaf á þig til að sjá hvort þú hagar
þér vel eða illa.“
Mörgum börnum er sagt það, að
Guð fylgist alltaf með þeim til að sjá
hvernig þau hagi sér. Þeim er einnig
sagt, að „Guð verði reiður" þegar þau
krota í bækur föður síns, eða þegar
þau koma ekki inn, þegar mamma
kallar á þau.
Við megum ekki gefa börnunum
þá hugmynd um Guð, að hann sitji
og bíði eftir því að geta refsað þeim.
Þau eru svo lítil, en Guð svo stór. Og
ef við drögum alltaf upp fyrir þeim
myndir af hinum refsandi Guði, ger-
um við trúarbrögðin neikvæð. Mörg
börn vaxa upp í þeirri trú, að trúar-
brögðin séu eitthvað, sem hafi ekki
öðru hlutverki að gegna en fræða
okkur um hvað við megum ekki gera
í stað þess að kenna okkur hvað við
eigurn að gera.
Auðvitað megurn við ekki láta börn
okkar vaxa upp í þeirri trú að þau
geti losað sig við ábyrgðina af verkum
sínum. Guð getur ekki haft nein áhrif
á líf okkar, ef við erum ekki sannfærð
um, að við leiðum ógæfu yfir okkur
sjálf ef við lítilsvirðum boð hans. Við
verðum að játa sekt vora, þegar okk-
ur verður eitthvað á, en slík sektartil-
finning á að standa í sambandi við
kærleika Guðs. Og ef foreldrarnir geta
sameinað kröfuna um hlýðni og kær-
leika, þá er miklu auðveldara fyrir
börnin að trúa því, að Guð geri það
einnig.
Segið börnunum ekki að Guð sé
eitthvert allsherjar meðal gegn öllum
vandkvœðum, eins konar góður frœndi,
sem veiti okkur allt, sem við biðjum
hann um.
Trú barnsins getur verið takmarka-
laus í öllum sínum einfaldleik. Lítill
drengur getur spurt: „Mamma, ef ég
bið Guð um fótbolta, mun hann þá
gefa mér hann?“ Hann biður í dýpstu
alvöru um smáa sem stóra hluti, og
verði bæn hans ekki uppfyllt, hefur
hann ekki aðra skýringu á því en þá,
að Guð hefði getað gefið honum hlut-
inn, en ekki viljað það.