Læknaneminn - 01.10.1956, Blaðsíða 4

LÆKN AN EMINN
h
123 ekki undirbúningsprófi í efna-
fræði. Gera má ráð fyrir, að flest-
ir þeirra hafi innritazt í deildina
að lítt athuguðu máli, og fæstir
þeirra hafi eytt þar miklum tíma,
í mesta lagi tveim til þrem miss-
irum. Af þeim 169 stúdentum, sem
undirbúningsprófið tóku, luku 109
fyrsta hluta prófinu, og 113 urðu
kandidatar frá deildinni. Einhver
brögð eru að því, að menn taki
efnafræðiprófið hér heima og
sigli síðan til náms 1 skyldum
fögum, t. d. dýralækningum,
efnafræði o. s. frv. Einnig hef-
ur komið fyrir, að efnafræði-
prófið sé tekið oftar en einu
sinni, og að deildin viður-
kenni upphafspróf tekin við er-
lenda háskóla. Allt þetta stuðlar
að því, að taflan er ekki nákvæm,
en ætti þó að gefa sæmilega skýra
hugmynd um „afköst“ deildar-
innar.
Niðurstaðan verður sú, að fjöl-
margir stúdentar hi’öklast frá
námi eftir að hafa tekið efna-
fræðiprófið. Flestir þessara manna
eru þá búnir að eyða fjórum til
fimm beztu námsárum ævi sinnar
í fög fyrsta hlutans, en eins og
við vitum, er þekking á þeim gjör-
samlega gagnslaus öðrum en lækn-
um. Þarna glatast mikill fjöldi
starfsára ungra stúdenta, og hiýt-
ur hverjum að vera ljóst, að það
er þjóöfélaginu dýrt. Ekki er
nokkur vafi á, að margir þeir,
sem eyða beztu þroskaárum sín-
um í siíku tilgangsleysi, bíða tjón
á sálu sinni. Þessir menn verða
tæpast jafn góðir þjóðfélagsþegn-
ar og þeir hefðu getað oröið.
Af ofanrituðu sést, að það er
fyrsta hluta prófið, sem mestu
ræður um það, hvort stúdentinn
lýkur námi. Pað er hæfileikinn til
þess að læra utan að nokkur þús-
und biaðsíður af einstaklega stagl-
kenndu efni, og gera grein fyrir
þessari kunnáttu á munnlegum
prófum, með öllum þeim sálar-
hrellingum, sem hin háa fallpró-
senta hefur í för með sér. Getur
svo hver sagt sjálfum sér, hvort
þetta er bezti mælikvarðinn á
hæfni stúdents til að verða læknir.
Að þessu athuguðu virðist nauð-
synlegt, að fyrsta hluta prófið
verði leyst af hólmi sem úrtöku-
pi’óf eða ,,sía“, og önnur fljótvirk-
ari og réttlátari aðferð fundin til
að skilja sauðina frá höfrunum,
skipta læknanemum í flokkana
hæfir og óhæfir. Til þess ei’u sjálf-
sagt margar leiðir færar, en hér
má stinga upp á, að í stað undir-
búningsprófs í efnafræði einni
komi þungt upphafspróf í lok
fyrsta árs. Af fögum, sem æski-
legt væri, að kennd yrðu á fyrsta
ári, má nefna t.d. einhvern hiuta
líffærafræðinnar, svo sem vefja-
fræði, bein og liði. Sjálfsagt væri,
að efnafræðiKennslan héiaist, en
við bættist kennsla í eðxisfræði,
enda yrðu hvor tveggja fögin
smðin að þöxíum læKnanema.
Ennfremur má nefna kennsxu í
hjúkrun sjúkra og hjálp í viðxög-
um, því vart er vansalaust,
þegar stúdentar sýna sig fá-
kunnandi í þeim greinum. Mjög
væri mikilsvert, að px-ófessorar
deildarinnar gerðu sér far um að
kynnast þessu fyrsta árs fólki, t.
d. með fyrirlestrum og viðtölum,
og þeir þyrftu að taka virkan
þatt í prófunum, vegna þess að
það eru þeir, sem bera ábyrgð á
því, að einungis hæfir menn verði
læknar.
Sjáifsagt verður því borið við,
að aukin kennsla á fyrsta ári sé of
dýr fyrir Háskólann. Þá er því til
að svara, að ríkjandi skipuxag er
dýrara, og of dýrt fyrir þjóð-
fexagið.