Læknaneminn - 01.10.1956, Blaðsíða 13

LÆKNANEMINN
1S
punktionir, eins ogf t. d bá er bióð-
dropar eru teknir til ákvörðunar
blóðrauða eða talningar á blóð-
kornum. Blóðgjafir skyldi ekki
viðhafa nema brýna nauðsyn beri
til, og sama gildir um serumgiafir,
sem eru vitanlega þeim mun lík-
leyri til sýkingar, sem blóðvatni
frá fleiri einstaklingum er saman-
blandað. Skylt er að geta þess, að
ekki er gert ráð fyrir, að tekið
sé blóð frá fólki, sem vitað er urn
að sýkzt hafi af gulusótt.
Að mínu áliti er mikilsvert að
hafa þessar varúðarráðstafanir á-
vallt í huga og fylgja þeim eftir.
Loks má verjast gulufarsótt með
því að gefa immunglobin innan
tveggja vikna frá því að viðkom-
andi hefir tekið í sig smit, eða
skömmu áður en hann smitast(13).
Heimildir.
1. Heilbrigðisskýrslur, 1951, samdar
af landlækni, bls. 90.
2. Sigurður Pétursson: Náttúrufræð-
ingurinn, 24, 147, 1954,-
3. Ólafur Bjarnason og Björn Sigurðs-
son: Læknablaðið, 29, 145, 1943.
4. Vilmundur Jónsson: Vörn fyrir
veiru. Sérprentun úr Frjálsri þjóð,
1955.
5. van Rooyen, C. E. og Rhodes, A. J.:
Virus Diseases of Man. lítgef.: Tho-
mas Nelson & Sons, New York 1948.
6. Roholm, K. og Iversen, P.: Acta
path. et microbiol. Scand. 16,: 427,
1939.
Myndir þær, sem greininni fylgja, eru
teknar af vefjasneiðum frá sjúkl. með
gulusótt, sem vistaður var í Landspitala,
og lézt þar. Myndir I og II af lifrar-
vef, sem tekinn var við iaparotomia
7. Dible, J. H., Mc Michael, J„ og
Sherlock, S. P. V.: Lancet 2: 402,
1943.
8. Mallory, T. B.: .1. A. M. A. 134:
655, 1947.
9. Tripoli, C. og Fader, D.: Am. J.
Clin. Path. 11: 516, 1941.
10. Hoffbauer, F. W. J. A. M. A.: 134:
667, 1947.
11. Terry, R.: Brit. Med. Journal: I:
1102, 1952.
12. Lucke, B.: Am. Journal of Patho-
logy. 20; 471, 1944.
13. Harrison, T. R.: Principles of Inter-
nal Medicine. Útgef.: The Blakiston
Company, Philadelphia, 1951.
explorativa. Myndir III og IV af lifrar-
vef, sem tekinn var við krufningu í
Rannsóknastofu Háskólans. Krufning
nr. 37/1956.