Læknaneminn - 01.10.1956, Blaðsíða 18

18
LÆKNANEMINN
sækja. Fyrirlestrar eru allan dag-
inn frá 7—19 í einhverri klinik-
inni, og fyrir hádegi og milli kl.
14 og 17 eru alltaf einhverjar
meiri háttar Vorlesungen eða kur-
susar í tveimur eða þremur klin-
ikum samtímis. Verða menn þá
að velja eða hafna eftir því, sem
hverjum sýnist heppilegast.
Bezta klinikin í Heidelberg er
Chirurgische Universitdtsklinik.
I fyrsta lagi er prófessorinn sá
bezti og í öðru lagi er húsið sjálft
það bezta. Hún er byggð rétt fyrir
heimsstyrjöldina síðari og hefur
um 450 rúm. Hörsaal er sá full-
komnasti, sem ég hef séð. Hann
rúmar um 150 manns og er sæt-
um raðað í skeifuformi, og hver
skeifan upp af annarri. Krítar-
tafla er á veggnum gegnt bekkj-
unum. Með því að styðja á hnapp,
lyftist taflan upp og hverfur í
vegginn, en í ljós kemur kvik-
myndatjald. Fyrir gluggana er
dregið með því að þrýsta á nokkra
hnappa og renna þá niður glugga-
tjöld, sem síðan eru dregin upp
á sama hátt. Rafmagnslýsingin
er þannig útbúin, að á Ijósunum
kviknar og slokknar hægt, líkt og
í kvikmyndahúsi. Fyrir miðju,
undir bekkjunum, er klefi með sýn-
ingarvélum til þess að kasta á
vegginn diapositivum, röntgen-
myndum, skuggamyndum og kvik-
mvndum.
Prófessorinn í handlæknisfræði,
Bauer, er mikið kapasitet á sínu
sviði og víðkunnur, að því er mér
er fortalið, sem skurðlæknir. Vor-
lesungen hans voru afburða góðar
og lærdómsríkar. Hann talaði allt-
af af miklum sannfæringarkrafti
og með skemmtilegri kímni.
I kirurgisku klinikinni, eins og
alls staðar annars staðar, var ekki
farið vfir efnið í einhverri ákveð-
inni röð, heldur eftir því sem sjúk-
lingamaterialið gaf tilefni til, og
aldrei talað um sjúkdóm án þess
að demonstrera einn eða fleiri
sjúklinga með. Yfirleitt voru sýnd-
ir um 2—6 sjúklingar í hverjum
tíma.
Sér til aðstoðar höfðu prófess-
orarnir 2—3 eða fleiri aðstoðar-
menn, sem sáu um að sjúklingarn-
ir kæmu inn á réttum tíma, klæða
þá úr og í, sýna myndir o. s. frv.
í flestum aðalfyrirlestrum voru
2—6 stúdentar kallaðir upp í senn
til þess að praktizieren, og voru
kallaðir Práktikanten. Var þessi
hópur uppi í einn tíma. Mjög mis-
jafnt var það, hve prófessorarnir
spurðu mikið. Próf. Bauer þurfti
yfirleitt að segja það mikið, að
hann var oftast búinn að svara
sér sjálfur, ef menn gátu ekki
svarað spurningu undir eins.
Vorlesungen hófust á slaginu 8
(ekkert akademískt kortér í fyrsta
tíma), nema pathologarnir byrj-
uðu á slaginu 7. En það, sem mér
þótti ennþá merkilegra, var það, að
fyrirlestrarnir hófust alltaf stund-
víslega, og h^ttu meira að sesrja
stundvíslega.Er það talin þar sjálf.
sögð kurteisi gagnvart akadem-
ískum borgurum. Þýzkir stúdent-
ar hafa þann skemmtilega sið, að
heilsa prófessornum með því að
berja í borðið í nokkra stund, er
þeir koma inn, og hið sama er
Vorlesung er á enda. Einnig er
gert hið sama, ef mönnum líkar
mjög vel eitthvað það, er prófess-
orinn hefur sagt, einkum ef það
er fyndið. Á hinn bóginn hafa þeir
líka sína aðferð til þess að láta
í ljós óánægju, einkum ef það kom
fyrir, að farið var fram yfir tím-
ann; hreyfðu menn þá fætur fram
og aftur á gólfinu, fyrst lágt, en ef
það nægði ekki, þá smám saman
hærra, og jafnframt var barið í
borðin. Var árangurinn alltaf góður.