Læknaneminn - 01.04.1967, Blaðsíða 35

LÆKNANEMINN
35
orsakirnar séu fyrst og fremst
feimni, hégómagirnd, stolt og við-
kvæmni — allar heldur furðulegar,
ef gleraugnanotkun er tekin til
samanburðar. Af öðrum orsökum
mætti nefna óþolinmæði, aðlögun-
arerfiðleika, fjárhagsörðugleika,
vonbrigði, o. fl. — vonbrigði, því
að heyrnartækið er ekki alltaf það
galdratól, sem menn gera sér í
hugarlund.
Einangrun er eðlileg afleiðing
heyrnartaps. Þessi einangrun get-
ur af sér hlédrægni og áhugaleysi
og dregur úr sjálfsöryggi. Ekki er
óalgengt, að gamalt fólk streitist
gegn því að fá bætt úr heyrnar-
vandamáli sínu og ber því þá við,
að það „heyri eins mikið og það
vill heyra.“ Vissulega er samfélag-
ið allt annað en umburðarlynt
gagnvart heyrnardaufum, svo að
viðhorf gamla fólksins er e. t. v.
skiljanlegt. Það er að vísu snið-
gengið, en yfirleitt einmitt vegna
heyrnartapsins. Lausnin liggur
því í augum uppi: betri heyrn —
betri sambúð. En því miður hefur
sjúklingurinn yfirleitt mjög óraun-
sæja mynd af fötlun sinni og
þeim kröfum, sem hún gerir til
annarra hvort heldur um er að
ræða nánustu ættingja, starfsfólk
eða vistfólk á elliheimilum og
svipuðum stofnunum, eða aðra.
Enginn vafi er á því, til dæmis, að
bæta mætti stórum sambúð og
lífsviðhorf á elliheimilum, ef
heyrnarþjálfun sjúklinga væri
reynd til hins ýtrasta. Raunar
verður slíkt ekki hrist fram úr
erminni með því einfaldlega að út-
deila heyrnartækjum í stórum stíl.
Auk þess ber þess að minnast, að
heyrnartap er sjaldnast einangrað
fyrirbæri hjá gamalmennum, og
verður endurþjálfun heyrnar því
oft torveld, þar sem önnur og oft
alvarlegri vandamál sitja í fyrir-
rúmi.
Endurþjálfun heyrnardaufra
gamalmenna er vandasamt verk-
efni, en reynslan sýnir, að viðleitn-
in er fyllilega réttlætanleg. Að-
gerðarleysi á þessu sviði jafngild-
ir því að viðurkenna og sætta sig
við uppgjöf gamla fólksins. Því
miður hefur þessu verkefni ekki
verið sinnt sem skyldi, sízt af öllu
hér á landi. En til þess að svo
megi verða, þarf fyrst tíma, fjár-
magn, starfskrafta og vilja. Það
þarf því ekki að koma neinum á
óvart, hversu litlu hefur enn verið
áorkað. En ef til vill er þetta of
handhæg afsökun . . .
#
Á friðartímum ræðst stríðsmaðurinn á sjálfan sig'.
Sá sem berst við ófreskjur, gæti sín að breytast ekki sjálfur í
ófreskju. Starir þú nógu lengi út i myrkrið, þá fer myrkrið að stara á þig.
Hugsunin um sjálfsmorð er mikil huggun, hún getur fleytt manni
yfir marga erfiða nótt.
Konur sem sýna menningaráhuga, eru oftast kynferðislega afbrigði-
legar. F. Nietssche