Læknaneminn - 01.11.1974, Qupperneq 39

TAFLA4
Er á stofnun Þarf á stofnun Þarf á stofnun ef félagslegar aðst. breytast Þurfa ekki stofn- unarvist
Geðhæfni MeS diagn. 1971 Án diagn. 1971 Með diagn. 1971 An diagn. 1971 Með diagn. 1971 Án diagn. 1971 Með diagn. 1971 Án diagn. 1971
Góð — - - - - - 3 7
Sæmileg 3 - 2 í 1 í 1 2
Léleg 1 1 2 - 1 3 - -
Alls 4 1 4 í 2 4 4 9
Að lokum er rétt að fara fáeinum orðum unt
stofnanavist og þörf fyrir slíkt meðal þessa fólks,
sem athugun okkar tók til. Á stofnunum voru 5 ein-
Istaklingar. Tveir þeirra voru algerlega vanhæfir
vegna geðsjúkdóma og höfðu vistast lengi á stofnun
af þeim sökum. Þrír sem aðeins höfðu minni háttar
geðræna vanhæfni voru á elliheimili. Þeir hefðu all-
ir getað dvalið í heimahúsum, ef félagslegar aðstæð-
ur hefðu verið til. Aðrir 5, sem voru í heimahúsum,
þurftu á stofnanavist að halda, 2 vegna dementia
senilis, og 3 með minni háttar geðræn vandamál,
vegna félagslegra aðstæðna og annarra sjúkdóma.
Loks voru 6, sem þyrftu á vist að halda á stofnun,
ef félagslegar aðstæður þeirra breyttust, ]). e. þeir
misstu maka sinn eða börn, sem þeir búa hjá. Af
þessum síðasttöldu 6 einstaklingum voru 3 með
dementia arteriosclerotica.
Ál yktanir
Þær niðurstöður, sem við höfum sett fram hér af
þessari athugun, verður auðvitað að skoða sem
bráðabirgðaniðurstöður, þar eð aðeins er um að
ræða athugun á fáum einstaklingum og þar af leið-
andi óvarlegt, að umreikna niðurstöðurnar þannig,
að þær hafi gildi fyrir þennan aldurshóp allan. Ef
tekið er tillit til þess, að hóparnir voru valdir frá 2
mismunandi grunnforsendum, er þó hægt að draga
nokkrar almennar ályktanir. í fyrsta lagi er dánar-
tala þeirra, sem samkvæmt athuguninni frá 1971
höfðu einhvern vefrænan geðkvilla miklu hærri en
hinna, sem ekki voru taldir hafa slíkan kvilla. I öðru
lagi eru batahorfur þeirra, sem hafa óljósan minni
háttar ellikvilla, sæmilega góðar, með tilliti til ein-
kenna, sem finna má eftir 2 ár. I þriðja lagi er
tíðni vefrænna geðkvilla mjög hár. f fjórða lagi
vantar þennan aldurshóp mörg rúm á elli- og hjúkr-
unarheimilum nú þegar. Auk þess þarf að gera á-
ætlun um hvernig skuli mæta þörfum þeirra, sem
þyrftu á slíkum rúmum að halda, ef félagslegar að-
stæður þeirra breyttust frá því sem nú er.
Að síðustu má nefna að hér hefur ekki verið rætt
um þær niðurstöður athugana okkar, sem varða
efnahag, húsnæðismál, lífsvenjur og aðra sjúkdóma
en geðsjúkdóma. Þær niðurstöður væru efni í tals-
verðar umræður um aðstöðu þessa aldurshóps í
Reykjavík í dag, sem þó væri æskilegt að kanna
nánar með því að rannsaka stærra úrtak.
læknaneminn
29