Fréttabréf Samtaka lungnasjúklinga - des. 2023, Blaðsíða 12

12
var í 90% vinnu. Svo var ég að skúra hjá Verkalýðsfélagi
Vestfirðinga þrisvar í viku þannig að það var nóg að gera
hjá mér. Ég vann alveg þangað til sjötta júní en þá var ég
að gera mig klára fyrir næturvakt klukkan tíu um kvöldið
þegar mér leið allt í einu eins og einhverju hefði hreinlega
verið hent í mig. Ég var komin með fjörtíu stiga hita en
fannst ég ekki getað afboðað mig með svona skömmum
fyrirvara. Að vísu hefði ég ekki haft þrek til að opna
útidyrnar, hvað þá meira, svo að ég hringdi og afboðaði
mig og lá yfir helgina í veikindum.“
Kaflaskil
Á mánudeginum hringdi hún á læknavaktina og fékk þau
svör að hún fengi ekki tíma strax hjá lækni nema bera það
undir hjúkrunarfræðing fyrst. „Það tókst loksins og hún
tók af mér blóðprufu þar sem kom í ljós að ég var með
einhverja sýkingu. Þá fékk ég að tala við lækninn sem setti
mig á lyf við lungnabólgu. Ég fór heim og tók lyfið og
ætlaði svo bara að mæta í vinnuna þegar ég væri orðin
hressari.“ Af því varð þó ekki, þar sem þau kaflaskil urðu í
lífi Kolbrúnar að hún mætti ekki aftur til vinnu.
Eftir þessi veikindi segist Kolbrún hafa gert sér ljóst að hún
þyrfti að leita sér lækninga sjálf. „Það var enginn að grípa
mig í þessum aðstæðum. Ég hafði verulegar áhyggjur af
veikindum mínum og sá fram á að ég myndi sennilega
ekki fá þá þjónustu sem ég þyrfti heima. Ég var hvorki
sett í myndatöku né blásturspróf, það var ekkert verið að
spandera í það,“ segir hún og brosir tvíræðu brosi. Hún
hringdi því í systur sína sem hafði verið hjá lungnalækni og
leitaði ráða. Þetta var í júní og í framhaldinu pantaði hún
tíma hjá sérfræðingi en komst ekki að fyrr en í nóvember
sem hún var ekki alveg sátt við. Systir hennar fór í málið og
skömmu seinna var Kolbrún komin með tíma hjá Stefáni
Þorvaldssyni, lungnalækni.
Lungnabilun á lokastigi
„Stefán var mjög snöggur að sjá hvað væri að mér. Ég var
send í lungnamyndatöku og rannsóknir og að þeim loknum
sagði hann að lungnastyrkurinn hjá mér væri ekki nema
25% og að ég væri með lungnabilun á lokastigi. Hann sagði
að það væri svo mikil þétting í öðru lunganu að hann
gaf hálfpartinn í skyn að ég gæti verið með krabbamein
í lunganu.“ Kolbrún þurfti því að koma aftur eftir mánuð
í myndatöku og fékk tíma á þriðjudegi. Að henni lokinni
sagðist Stefán hringja í hana í síðasta lagi á föstudeginum
og láta hana fá niðurstöðurnar. „Ég kannski nagaði ekki
af mér neglurnar,“ segir hún og hlær, „því að ég hætti
þeim ávana um leið og ég hætti að reykja. En auðvitað
var ég búin að vera mjög kvíðin þennan mánuð. Ef maður
er kominn með krabbamein, hvað gerir maður þá? Ég
var náttúrulega búin að upplýsa krakkana um hvað gæti
hugsanlega verið að til að þau væru undir það búin.“
Lottóvinningur
Á föstudeginum heyrist ekkert í Stefáni og Kolbrún
bíður til klukkan fjögur. „ Andskotinn! Þarf ég að bíða
alla helgina?“ segist hún hafa hugsað. Fjórum mínútum
seinna hringdi hann og baðst innilega afsökunar á að
hafa hringt svona seint en hann hafði sjálfur verið að
bíða eftir niðurstöðunum. „Hann sagði bara að það væri
eins og ég hefði unnið í lottóinu,“ segir Kolbrún og brosir
breitt. „Þú ert ekki með krabbamein! Ef ég hefði verið með
krabbamein ofan á lungnabilun á lokastigi hefði það ekki
verið gæfulegt. Það hefði eiginlega ekki verið auðvelt
að meðhöndla það.“
Eftir þessa greiningu sótti Stefán um endurhæfingu fyrir
Kolbrúnu á Reykjalundi. Áður en hún fór þangað fékk hún
hins vegar veirusýkingu í lungun og þegar hún komst svo
loks í innlögn í októberlok hélt hún áfram að veikjast. „Ég
var mjög seig að næla mér í allt sem var í boði og náði mér
meira að segja aftur í COVID,“ segir hún á sinn gráglettna
hátt.
Reykjalundur – dásamlegur staður!
Þrátt fyrir þessa óheppilegu byrjun á dvölinni ljómar
Kolbrún hreinlega þegar hún rifjar þennan tíma upp. „Að
fara á Reykjalund er eitthvað sem er varla hægt að lýsa því
það er svo dásamlegur staður! Oft þegar maður kemur á
ýmsar stofnanir er eins og þessi mannlegu gildi gleymist.
En á Reykjalundi er maður svo umvafinn. Það eru allir að
leggja sig fram við að koma þér á einhvern betri stað og
finna út hvað sé að plaga þig. Maður þarf ekki að biðja um
neitt, heldur er maður bara leiddur áfram í það sem þarf
að gera. Það var alveg sama hvert þú fórst, það var alls
staðar gleði í loftinu og fólk að bjóða góðan dag og sýna
umhyggju. Helst hefði ég bara vilja setjast þarna að,“ segir
hún og hlær. „En það var nú ekki í boði.“
Erfiðar fréttir að fá svona vél
Kolbrún segir að dvölin á Reykjalundi hafi verið mjög
lærdómsrík. „Þarna var ég leidd á mjög fagmannlegan hátt
í gegnum það erfiða ferli að verða súrefnisþegi. Það voru
óneitanlega svolítið erfiðar fréttir að þurfa að fá svona vél
og mér brá. Auðvitað er það ógnvekjandi að vita að maður
sé með lífsógnandi sjúkdóm. Það er ekki eins og maður sé
bara tilbúinn að deyja. Maður gerir ýmislegt til að halda sér
á lífi og til þess reynir maður náttúrulega að fara eftir því
sem manni er ráðlagt. Mér þótti eiginlega erfiðast að segja
krökkunum mínum þetta. En þau eru svo heilsteypt að
þau bara hristu hausinn og sögðu að þetta yrði ekkert mál.
Barnabörnin mín voru líka fljót að læra og eru núna mjög
spennt að fá að slökkva og kveikja á tækinu. En þau spyrja
mig líka stundum „Amma ertu ennþá lasin?“
Reykjalundur í Mosfellsbæ