Úrval - 01.07.1965, Page 45

FJÖLGUNARTAKMÁRKANIR í DÝRARÍKINU
43
hjarta. Frjósemi mannsins og fólks-
fjölgun er á hinn bóginn aðeins
háð hinni meðvituðu og vilja-
bundnu hegðun hans. Hinn þýð-
ingarmikli munur er fólginn í því,
að nútimamaðurinn hefur aukið
næringarefnaframleiðslu sína geysi-
lega og í sivaxandi mæli.
Náttúrubarnið, sem gat ekki afl-
að sér fæðu nema með veiðum,
hafði fundið upp kerfi til þess að
takmarka stærð stofnsins ineð hjálp
siðvenja og banna, eins og t. d.
að banna kynmök við konur með
barn á brjósti, að iðka fóstureyð-
ingar og barnaútburð, að fram-
kvæma mannfórnir og hausaveiða-
leiðangra gegn ættflokkum, er voru
keppinautar um fæðuöflun, o.s. frv.
Þessar siðvenjur héldu mannfjöld-
anum á meðvitaðan eða ómeðvitað-
an hátt í réttu hlutfalli við fæðu-
öflunarmöguleika veiðisvæðanna.
En fyrir um 8000—10.000 árum batt
upphaf akuryrkjunnar endi á þess-
ar takmarkanir. Nú var ekki lengur
nein ástæða til þess að halda niðri
stærð stofnsins, Þvert á móti juk-
ust völd og auðævi þeirra ættflokka,
sem létu íbúafjöldann vaxa að vild
og stuðluðu að þróun bæjaþyrp-
inga, sveitaþorpa og jafnvel borga.
Hinum gömlu hömlum fólksfjölg-
unarinnar var síðan smám saman
varpað burt, og svo gleymdust þær.
Fæðingartíðnin varð nú háð ein-
staklingsbundnum óskum í stað
eftirlits ættflokksins eða samfélags-
ins. Og þannig hefur því verið
farið æ síðan.
Með örri æxlun og lógri dánar-
tölu sýnir mannkynið nú tilhneig-
ingu til ótakmarkaðs vaxtar, hvort
sem það er í heild velalið eða
hungrað. Þar eð mennirnir eiga
ekki hinn innbyggða takmörkunar-
útbúnað, sem ræður stærð dýra-
stofna, geta þeir ekki heldur snú-
izt gegn eðlilegri þróun í þvi augna-
miði að draga úr hinni hröðu fjölg-
un sinni. Eigi það að reynast mögu-
legt að draga úr fjölgunarhraðan-
um, verður slíkt að gerast með hjálp
meðvitaðrar viðleitni mannanna á
samfélagslegum grundvelli.

Ég á son í 2. bekk og annan i 3. bekk. 1 fyrra gengu beir undir al-
menn gáfna- og hæfnispróf i skólanum, og voru til Þess notuð nýtizku
tæki. Annar drengurinn fékk töluvert betri útkomu en hinn.
„Ég var á meðal þeirra 9 prósenta af nemendunum, sem hæstir voru,“
sagði snillingurinn grunsamlega kæruleysislega, um leið og við sett-
umst að borðum.
Við litum nú á hinn son okkar til Þess að gá, hvernig hann tæki þess-
um fréttum. Hann átti ekkert ótalað við okkur, en hann sneri sér bara
að bróður sínum og hvíslaði fyrirlitlega: „Rafeindaheilasleikja! Raf-
eindaheilasleikja!" Frú B. Smith