Úrval - 01.07.1965, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
meS honum, vildum njóta samvist-
ar hans sem lengst. Marga vornótt-
ina gengum við heim mcð sviða 1
höndum eftir langan vinnudag.
Fuglarnir kúrðu hljóðlátir á sjón-
um, kindurnar lágu hjú lömbum
sínum í hlíðinni. Við höfðum verið
að tala saman allan daginn, en
gengum með honum spölinn heim
til hans, upp undir brekkuna, þar
sem litla húsið hans stóð í hallan-
um. Þá fór hann að skrifa. Við
skildum ekki ástæður hans og hug-
arkvöl. Við vissum ekki þá, að hann
grét yfir blöðum Jóns halta, sökum
þess, að honum fannst, að þar væri
hann að lesa hörmungasögu æsku
sinnar. Að morgni, um sexleytið,
þegar plássið vaknaði til athafna,
hittum við hann aftur.
Á veturna vann hann við fisk-
aðgerð. Hann var þá saltari. Hann
átti sjaldan góð hlífðarföt, vafði
striga um fætur sér, til þess að
verjast kulda og vosbúð. Hann var
slcinnveikur og þoldi illa saltið,
það brenndi hörundið inn í kviku.
Oft var hann með fingurtröf á
þremur eða fjórum fingrum, en
fingurnir voru grannir og hnúa-
berir. Þó hafði hann jafnan blýant
í vasa til þess að skrifa sér til minn-
is það, sem ekki mátti gleymast
eða glatast. Oftast var það stór
tréblýantur. Með honum gat hann
skrifað setningarnar til bráðabirgða
á salthrímaðar þiljurnar.
Skrifarinn mikli og hinn sívök-
uli fræðimaður er hann í huga
mínum. Hann sat á rúmi sinu, álút-
ur með skrifpúlt á hnjánum og
skrifaði, en stundum hafði hann
bókina á liné sér eða læri, þegar
hann skrifaði. Þannig minnist ég
hans því nær hverju sinni, er ég
kom til hans, og það var nokkuð
oft þrjú síðustu árin, sem hann
lifði. Hann sat þannig á rúminu eða
húkti á bríkinni og hafði penna-
stöngina milli vísifingurs og löngu-
tangar, blekbyttuna á púltshorninu
eða á gólfinu, ef til vill skorðaða
innan við rúmbríkina. Við og við
brá hann annarri hendi á höku-
skeggið, birkið og hrokkið, og
strauk niður eða hann strauk efri-
vararskeggið og blés frá sér, stund-
um alIþunglega,svo sem þegar menn
kasta mæði. Þannig vissi ég hann
sitja öllum stundum, sem við varð
komið frá striti dagsins, — og
þannig hafði hann setið frá því að
hann hóf hinar þrotlausu skriftir
eftir sjúkdómsleguna á Hesti undir
Hesti í Önundarfirði.
Rit hans eru fyrir löngu komin
í Landsbókasafn og skipa þar mikið
rúm. Þau hafa orðið tilefni til mik-
ils skáldverks heimsfrægs rithöf-
undar og um ævi hans hefur verið
rituð bókin: Skáldið á Þröm. —
G.M.M.
Vanda&u mál þitt —• Lausn
1. hoTlvættur — 2. sletta — 3. hepy-
inn — 4. skrafhreyfur — 5. sanninda-
merki — 6. aö veröa meyr, aö leys-
ast sundur — 7. aö ærast — 8. aftasta
rúm í báti — 9. þjófóttur — 10. aö
klofa, aö skrefa — 11. aö bera hærra
ihlut í deilum — 12. aö hafa í hyggju,
að bera í skauti —• 13. aö hallmœla
einhverjum — 14. aö renna sér —
15. það er fengur aö þvi