Úrval - 01.07.1965, Síða 75

BÝFLUGAN — GALDfíAKINI) MÓÐllli NÁTTÚIUJ
73
vegna stærðarinnar, kölluð „Bý-
kóngurinn“ eSa „Konungsbýflug-
an.“
í ýmsum lieilræðum og lífsregl-
um hefur verið vitnað til býflug-
unnar á öllum öldiun. Konungar
hafa oft vitnað til „Býkóngsins“
sem dæmi úr ríki iVfóður Náttúru
til þess að styðja kröfur sínar til
sérstöðu konungstignarinnar. Á
meðan Valoiskonungsættin lét búa
til flíkur, skreyttar gullnum býflug-
um og kjörorðum, er hljóðuðu á
þessa leið: „Býkóngurinn stingur
ekki“, á meðan Napóleon tók upp
merki hinnar gullnu býflugu, likt
og hún væri .staðíesting Móður
Náttúru um lagalegt gildi stjórn-
kerfis hans, þá voru hinir ímynd-
uðu „konungar" i býkúpum verald-
arinnar önnum kafnir við að verpa
eggjum og höfðu varla undan.
Nú á dögum eru konungar ekki
eins vinsælir sem fyrrum, og nú
er okkur sagt, að býflugan sé
„mjög þjóöfélagslega sinnað skor-
dýr“ eða nokkurs konar sósíalisti,
sem ali afkvæmi sín upp sem eign
ríkisins. Býflugan, sem var þannig
konungssinni fyrir skömmu, er því
á góðri leið með að verða hrein-
ræktaður komúnisti. Sannleikurinn
um býflugurnar er reyndar sá, að
aðal býfiuga býkúpunnar er hvorki
konungur né drottning né „höfuð
þjóðfélagsins“. Hún er bara móðir
allrar hrúgunnar.
Sé ítalskri drottningu með gylltri
rönd þannig sleppt lausri i hóp
þýzkra svartra býflugna að sumar-
lagi, en drottning hópsins fjar-
lægð, þá munu ekki liða nema 35
dagar, þangað til hópurinn mun að
mestu leyti vera orðinn hreinrækt-
aðar ítalskar býflugur. Með slíkum
tilraunum hefur tekizt að ákvarða
hámarkslengd býfluguævinnar á
annatimanum.
Þegar við íhugum það, að öldum
saman voru býkúpurnar sykurverk-
smiðjur heimsins, áður en telcið var
að nota sykurreyrinn, virðist okkur
það auðvitað einkennilegt, að bý-
flugnaræktarmenn fyrri alda skuli
hafa uppgötvað svo fáar staðreynd-
ir um líf býflugnanna. Við verðum
að minnast þess, að heimili bý-
ftugnanna var þá sannkölluð
myrkrastofa, hvort sem býflugurnar
höfðu sjálfar búið það til eða bý-
flugnaræktarmennirnir gerðu það
fyrir þær. Býflugnaræktarmenn
fyrri alda urðu fyrst að drepa bý-
flugur til þess að geta náð hun-
angi þeirra.
Nýjar gerðir býflugnabúa voru
síðan fundnar upp, sem útrýmdu
myrkrinu er býflugurnar liöfðu áð-
ur dvalið i. Og nútíma smásjáin
var endurbætt, sem gerði mönnum
kleift að rannsaka sæðið og frjóin
og greina hið örsmáa í ríki Móður
Náttúru. Og þetta leiddi allt til
þess, að á fáum árum uppgötvuðu
menn það, sem frá alda öðli liafði
verið mönnum hulið.
Því virðist það leitt, að mönnum
skyldi ekki takast að finna upp
hin visindalegu býflugnabú nútím-
ans, sem margfalda framleiðslu bý-
flugnaliópsins, á fyrri tímum, er
heimurinn þarfnaðist þeirrar fram-
leiðslu i enn ríkara mæli. Hefði
einhver fundið slíkt upp fyrir einu
áraþúsundi, hefði nafn hans orðið
ódauðlegt í sögunni.