Úrval - 01.03.1967, Page 22

20
ÚRVAL
misjafnlega líka vegna þess, að
vinstri hendin veit ekki hvað sú
hægri gerir.
Ráðuneyti eitt á vegum ríkisins,
á að skipuleggja hjálp til manna,
sem verðugir eru taldir til að
koma sér á fót smáatvinnurekstri.
Joe Jones, var örkumta hermaður
og var ákveðið, að honum yrðu
veittir 25 þús. dollarar til að kaupa
sér stóran ftutningabíl, til þess, að
bílastöð sú sem hann hafði fyrir í
Atlanda, og réði aðeins yfir litium
flutningabílum, gæti einnig tekið að
sér flutninga á lengri leiðum og
þannig gert reksturinn arðbærari
og fjölbreyttari. Jones fékk bílinn,
en þá kom babb í bátinn. Sam-
göngumálaráðuneytið hafði úthlut-
að leyfum á þeim leiðum, sem til
greina komu fyrir Jones með stóra
bílinn sinn, og var ófáanlegt til að
hnika til í því efni.
Jones fór auðvitað á stúfana, að
reyna að fá að nota bílinn, sem
stjórnin hafði hjálpað honum til að
kaupa, en stjórnin hefur enn ekkert
getað gert í málinu og bíllinn er að
setja aumingja Jones á höfuðið.
Öllu lakar fór þó fyrir Blackie
Conley, og er hans saga dæmigerð
um það, hversu óheppilega getur til
tekizt, þegar stjórnarvöld fara að
skipta sér um of af þróun atvinnu-
mála á einstökum stöðum eða í
smáatriðum.
Blackie þessi Conley hafði árið
1953 reist sér af litlum efnum en
miklum dugnaði smáhúsgagnaverk-
smiðju í Sandy Hook, en það er eða
var 500 manna þorp í Kentucky-
hæðunum. Conley vann eins og hann
orkaði og komst vel af. Árið 1962
hafði hann orðið 45 menn í vinnu
og 40 þús. dollara í varasjóði, en þá
skeði ógæfan. Stjórnin átti auðvitað
í fórum sínum einhvern lagabálk
um aðstoð við dreifbýlið, og nú kom
hlutaðeigandi stjórnardeild í hug,
að nota fyrirtæki Conleys til að örva
atvinnulíf í Sandy Hook. Þeir jusu
einum litlum 356 þús. dollurum í
fyrirtækið og hvöttu síðan þessar
hræður í grenndinni til að leggja
fram 40. þús. dollara í 10 dollara
hlutabréfum og margir þurftu jafn-
vel að taka til láns, til að geta lagt
sinn skerf fram í þetta þarfa fyrir-
tæki.
Þegar nú hið opinbera hafði þann-
ig hellt úr sjóðum sínum í rekstur
þessa fyrirtækis, reyndar algerlega
óumbeðið og í algerri óþökk Con-
leys, þá vildi það auðvitað hafa
hönd í bagga um reksturinn og
starfsmannahald hverju sinni, eftir
atvinnuástandinu og þesshóttar.
Þessi afskipti öll höfðu að sjálf-
sögðu þær afleiðingar, að fyrirtæk-
ið fór strax að sýna halla, og þá
komu stjórnarerindrekar tvíefldir
að gefa ráð og stjórna, og heimtuðu
að Conley réði sölumann fyrir 15
þús. dollara á ári og bókhaldara
fyrir 10 þús. dollara og síðan heimt-
uðu þeir að stjórnarfyrirtæki tæki
að sér reksturinn og þannig bættust
við nokkrir kostnaðarreikningar, og
Washington hellti enn úr pyngjunni
150 þús. dollurum og Conley tapaði
45 þús. dollurunum, sem hann hafði
áður sparað saman og loksins varð
hann að loka verksmiðjudyrum sín-
um og horfa á flutningabílana aka
burtu með vélarnar, því að stjórn-
inni tókst að selja þær fyrirtæki