Úrval - 01.06.1970, Síða 30

28
ÚRVAL
um í skrautrömmum á veggjunum
heima hjá sér.
Hún hafði þegar myndað svolítil
tengsl við bókmenntaheim Lund-
únaborgar. Það var fyrir tilstuðlan
Johns Kenyons frænda hennar.
Hann var auðugur maður og studdi
marga rithöfunda af miklum mynd-
arskap. Hann kynnti Elísabeti fyrir
Mary Mitford, og urðu þær góðar
vinkonur. Einnig kynntist hún þeim
William Wordsworth og Walter
Savage Landor í veizlu einni, sem
hún hafði sótt aldrei þessu vant,
en hún fór mjög sjaldan að heim-
an. En hún var enn feimin og op-
inská sem fyrr, blíð og hrekklaus.
Eitt sinn hafði verið stungið upp á
því við hana, að komið yrði með
Wordsworth í heimsókn til hennar,
en hún afþakkaði þann heiðurs-
vott feimnislega.
Dag einn í janúar árið 1845 mót-
tók hún bréf. Henni höfðu borizt
mörg bréf, síðan ljóðabækurnar
hennar tvær komu út. Og hún hafði
kastað þeim flestum í eldinn, þar
eð hún áleit þau aðeins vott um
hégómlega dýrkun frægðarinnar.
En þetta bréf virtist þeim öllum
ólíkt.
í bréfi þessu lýsti bréfritarinn
yfir því, að hann elskaði Ijóð henn-
ar og dáði snilli hennar. Hann
sagði, að það hefði litlu munað
fyrir allmörgum árum, að vegir
þeirra lægju saman, þar eð herra
Kaynon hefði spurt sig að því,
hvnrt sig langaði til að hitta skáld-
konuna, sem reyndist svo ekki hægt
vegna veikinda hennar. Hann sagði
einnig, að hann væri gripinn þeirri
kennd, að hann hefði þannig farið
á mis við unaðslega lífsreynslu.
Undir bréfinu stóð nafnið Robert
Browning.
Þetta var upphaf bréfaskipta, sem
eru einsdæmi í annálum ásta og
bókmennta í senn.
Bréf Brownings einkenndist af
bókmenntalegum stíl. Og Elísabet
svaraði í sömu mynt. Hún hyllti
snilli hans, sem henni fannst í raun
og veru mikið til um. „Slíkt bréf
frá slíkri hendi!“ Þannig tók hún
til orða í bréfi sínu. Hún sagðist
vera honum þakklát fyrir, að hann
kynni að meta verk hennar. En það
var eitthvað í þessu bréfi frá henni,
sem hún hafði aldrei augum litið,
sem snart hana á nýjan og ókunn-
an hátt. Hann hafði lýst yfir því,
að honum þætti það mjög leitt, að
hann hefði misst af tækifærinu til
þess að hitta hana. Hvað var það,
sem fékk hana til þess að skilja
eftir „opnar dyr“ fyrir hann í svar-
bréfi sínu? Heilsa hennar var
óskaplega bágborin, og hún tók yf-
irleitt aldrei á móti neinum gest-
um. Hún hefur sjálfsagt álitið, að
það ætti ekki fyrir henni að liggia
að njóta ásta, jafnvel þótt hún
kynni að þrá slíkt. f svarbréfi sínu
veitti hún honum sem sé ofurlitla
von um, að hann fengi að hitta
hana síðar meir. Það sést glöggt á
þessum orðum hennar í bréfinu:
,.Eg vona, að það, sem ég varð af
veena einnar tilviliunar, fnegi mér
einhvern tíma hlotnst með hiálp
annarra. Á veturna lifi ég alveg
einangruðu lífi, en við sjáum til í
vor.“
Hann áleit þetta svar hennar vera