Úrval - 01.06.1970, Síða 36

34
ÚRVAL
ing einnig vanizt að kalla hana því
nafni.
Henni varð hugsað til dagsins, er
þau hittust fyrst, og fyrsta ástar-
bréfsins, og hún svaraði á þessa
leið:
„ . . . Nú er ég glöð, já, glöð, yfir
þessu kraftaverki. . . . Minn ást-
kærasti og gæfuríkasti. Enginn
maður þér líkur hefur nokkru sinni
lifað. Það veit ég. .. . Allt líf mitt
er þitt og þetta ár ævi minnar hef-
ur verið þitt. .. . “
Sumarið færði þau nær hvort
öðru. Loks vissu þau, að þau til-
heyrðu hvort öðru, að leiðir þeirra
mundu liggja saman að eilífu og að
þau mundu giftast fyrr eða síðar.
Þau gerðu sér líka grein fyrir því,
að slíkt varð að gerast, þrátt fyrir
væntanlega mótstöðu föður hennar.
Þau gerðu sér grein fyrir því, að
hann mátti alls ekki gruna, hvað
væri að gerast. Þau ákváðu, að hún
dveldi ekki annan vetur í Lundún-
um. Þau vissu, að faðir hennar
mundi aldrei samþykkja, að hún
héldi til Suðurlanda. Þau ákváðu
því, að hún skyldi strjúka og þau
skyldu giftast með leynd. Þannig
tækist að bjarga lífi hennar og ham-
ingju þeirra samtímis
Þegar haustið kom, fór hann að
leggja harðar að henni að láta nú
til skarar skríða, en hún gat ekki
tekið endanlega ákvörðun. Hún bað
hann um að bíða svolítið, það væri
of snemmt að halda burt í septem-
ber.
En að lokum gerðist atburður,
sem varð til þess, að skriður komst
á málið. Faðir hennar fékk skyndi-
lega þá flugu í höfuðið, að hann
yrði að láta gera húsið í Wimpole-
stræti hreint hátt og lágt og því
yrði að rýma það. Hann skipaði
George, bróður Elísabetar, að taka
á leigu hús handa þeim í Dover
eða Tunbridge, og áttu syskini
þeirra öll að flytja þangað tafar-
laust. Hann hafði hugsað sér, að
þau þyrftu aðeins að dvelja þar í
einn mánuð, en Elísabet vissi, að
þessi eini mánuður yrði ekki næg-
ur, heldur mundi endirinn verða
sá, að þau dveldu þar í tvo mánuði
eða jafnvel lengur.
Ef endirinn yrði sá, „slyppu“ þau
Browning ekki burt, áður en vetr-
aði.
Hún skrifaði Browning og sagði,
að sér fyndist það að vísu „of fljótt
og snögglegt" að leggja strax af
stað til Ítalíu, en að hann yrði „að
hugsa fyrir þau bæði“. Svo bætti
hún við þessum orðum sem eftir-
skrift: „Ég mun gera eins og þú
óskar . . . þú skilur."
Hann skildi, hvað hún átti við.
Hann fékk bréf hennar á fimmtu-
degi. Á föstudeginum útvegaði hann
leyfisbréf og tilkynnti henni, að
þau mundu giftast á laugardegin-
um, hún skyldi halda heim til sín
að hjónavígslunni lokinni, og síðan
mundu þau halda suður til Dover
og þaðan yfir til meginlandsins í
vikunni þar á eftir.
Laugardagurinn rann upp. Flestir
í fjölskyldunni höfðu farið í stutt
ferðalag. Arabel, systir Elísabetar,
var þó heima. Elísabet komst út
undir einhverju yfirskyni og hélt
með ungfrú Wilson, þernu sinni, til
Marylebonekirkjunnar, en þar beið