Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 90

88
skær tilviljun. Willy varð á vegi
hans af ásettu ráði, vegna þess að
hann botnaði hvorki upp né niður
í þessu öllu saman. Hann hafði kom-
izt að því, að Jahnson var ekki fé-
lagsráðgjafi að atvinnu. Og hann
gat ómögulega skilið, hvers vegna
hann væri að vinna að slíku kaup-
laust. („Þér þykir gaman að kasta
múrsteinum," sagði A1 við hann.
„Mér þykir gaman að vinna með
unelineum og fyrir þá.“).
Willy komst einnig að raun um,
að frægðarorð það, sem fór af hon-
um sem hörkutóli, hafði ekki hin
minnstu áhrif á Johnson. Eitt sinn
benti Johnson á ör þau eftir hníf-
blöð og rakvélarblöð, .sem skreyttu
andlit Willys.
..Þú getur nú ekki verið neinn
snillin°ur í eötúbardögum, fyrst þú
fékkst allar bessar stungur og
skurði," saeði hann. ..Það lítur út
fyrir. að þú hafir nú heldur betur
komizt að því fullkevntu.“ Þetta var
ódulin öerun, en Willy brosti nú
samt í fyrsta skipti. Oe A1 vissi, að
orö hans höfðu haft einhver áhrif
á Willy.
Um viku síðar en bessi orðaskinti
beirra áttu sér stað. bað lögreglu-
biónn einn A1 um að hafa upni á
ungum manni, sem fengið hafði
skilorðsbundin dóm, en hafði ekki
mætt á fundi með beim, sem um
mál hans fiölluðu, bótt hann hefði
verið látinn laus eeen því að mæta
hiá lögreelunni. þegar hann fengi
boð um slíkt. A1 vissi, hvar unga
manninn var að finna. Þeear hann
kom að húsinu. sá hann, að Willy
ng nokkrir úr óaldarflokki hans'
ÚRVAL
voru á gangstéttinni fyrir utan hús-
ið.
„Ertu að fara upp?“ spurði
Willy. Johnson kvað svo vera, en
þá glotti Willy bara og hristi höf-
uðið.
A1 gekk inn í íbúðina án þess að
berja að dyrum. Þar voru saman
komnir nokkrir tugir manna, bæði
fullorðnir karlmenn og konur og
svo unglingsstrákar. Þetta fólk var
allt að reykja 'hass. A1 gekk inn í
hópinn og kom auga á unga mann-
inn, þar sem hann lá á legubekk.
Hann virtist vera í einhverri vímu.
En viðbrögð hans urðu ofsaleg, þeg-
ar A1 bað hann um að koma fram
á gang með sér.
„Láttu mig í friði,“ öskraði ungi
maðurinn. „Hver ertu eiginlega?“
Það varð þögn í herberginu, og
allir sneru sér nú í áttina til Al,
þar eð þeir höfðu skyndilega gert
sér grein fyrir því, að þarna var
um óboðinn gest að ræða, mann,
sem átti ekki heima í þeirra hóp.
Sumir mennirnir gengu í áttina
til hans, og Johnson gerði sér grein
fyrir því, að það átti að lúberja
hann, kannske jafnvel drepa hann.
Hann greip í unga manninn og kast-
aði honum á mennina,, sem nálg-
uðust hann. Svo bvriaði hann að
berja frá sér eftir beztu getu.
Á sama augnabliki var hurðinni
sparkað upp, og Willy kom inn í
herbergið ásamt tveim af strákun-
um sínum. Þeir voru allir með
„styttar" haglabyssur i hendi.
..Þetta er okkar maður,“ tilkynnti
Willy og benti á Johnson. „Sleppið
honurn!" A1 vissi nú, að Willy skoð-
aði hann sem vin. Hann fór út úr