Úrval - 01.06.1970, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
teini eða ekki. Þú endar samt sem
húsvörður.“
A1 var ekki lengur samþykkur
þessu sjónarmiði. Hann hét því, að
þetta skyldi aðeins verða byrjun-
in, að hann skyldi byrja baráttuna
sem húsvörður, en ekki enda þann-
ig. „Og það skipti engu máli, hvar
ég byrjaði, jafnvel þótt ég væri
orðinn 26 ára,“ segir hann núna.
„Ég átti mér draum um betra líf,
vegna þess að Annette trúði á mig.
Eninn hafði nokkru sinni trúað á
mig áður.“
HANN SÁ SJÁLFAN SIG
FYRIR SÉR
Það var í rauninni einskær til-
viljun, að Jahnson hófst handa á
því sviði, sem átti eftir að verða
ævistarf hans . . . lífsköllun hans
. . . þ. e. að hjálpa öðrum. Síðdegis
dag einn sumarið 1958 stöðvaði 16
ára piltur, Andy að nafni, A1 á úti-
þrepunum við fjölbýlishúsið, sem
hann bjó í. Johnson hafði séð pilt-
inn öðru hverju, því að nokkrir
vinir hans bjuggu í þessu sama
húsi. Og hann vissi, að Andy hafði
nýlega verið sleppt lausum úr
vinnuþjálfunarskóla fyrir afbrota-
pilta.
A1 var á leið til vinnu, en piltur-
inn virtist hafa óskaplega þörf fyr-
ir að tala við hann. A1 hlustaði á
hann gorta af sandi af peningum,
bílnum sínum og hraðbátnum. En
smám saman fór Andy að segja
honum sannleikann. Hann var of-
boðslegur lygari og þjófur . . . átti
engan að, var alltaf einmana. Hann
stal ekki fyrst og fremst til þess að
eignast hlutina heldur til þess að
kaupa sér þannig athygli annarra.
A1 varð loks að segja við hann:
„Nú verð ég víst að fara í vinn-
una.“
„Vær þér sama, þó að ég liti ein-
hvern tíma inn til þín?“ spurði
Andy.
„Komdu hvenær sem þig langar
til þess.“
A1 horfði á eftir piltinum, er
hann gekk burt. Það var eins og
hann kæmi honum kunnuglega fyr-
ir sjónir. „Mér fannst ég þekkja
þennan pilt. Ég var eins og hann,
þegar ég var 16 ára, hræddur, reið-
ur . . . sólginn í virðingu annarra.
Ég fann til ákafrar löngunar til
þess að láta í ljósi tilfinningar mín-
ar og skýra frá öllu því, sem angr-
aði mig . . . en ég hafði engan til
þess að ræða slíkt við.“
Andy kom aftur. Hvenær sem
hann fann hjá sér þörf til þess að
leysa frá skjóðunni, kom hann
skyndilega í heimsókn til Johnson-
hjónanna. Venjulega var það á
matmálstímum, vegna þess að hann
vissi, að Annette mundi bjóða hon-
um að borða með þeim.
„Maður verður að vera viðlátinn
einmitt á þeim tíma, þegar ungl-
ingurinn þarfnast manns,“ segir Al.
„Það er ekki nóg að mæla sér mót
á einhverjum vissum tíma eða vera
til viðtals milli klukkan 9 og 5. Það
er ekki erfitt að komast í snertingu
við unglinginn. Hann vill einmitt,
að einhver geri það. En það tekur
tíma og þolinmæði . . . heilmikið
af hvoru tveggja.“
í fyrstu dæmdi A1 ekki Andy eða
hegðun hans. Hann vissi, að fyrir
drengnum voru lög og siðgæði ein-