Úrval - 01.06.1970, Síða 97

95
ÞER TEKST ÞAÐ, VINUR!
hver óskaplega óljós fyrirbrigði,
fyrirbrigði, sem urðu honum raun-
veruleg, aðeins þegar þau komu
honum í einhver vandræði. Þeir
voru oft búnir að borða og ræða
saman, þegar A1 áleit loks, að það
þýddi eitthvað að benda Andy á,
hversu afstaða hans gagnvart sann-
leikanum var brengluð.
„Hvers vegna lýgurðu?“ spurði
hann Andy eitt kvöldið. „Veiztu
ekki, að þú blekkir ekki neinn
nema sjálfan þig? Lygarnar gera
þig ekki mikinn mann í augum
annarra. Strákarnir hlæja bara að
þér, þegar þú hangir á götuhornun-
um og þykist hafa alla vasa troð-
fulla af peningum. Hvers vegna
notarðu tíma þinn ekki til neins
þarflegs?"
Pilturinn svaraði með spurningu:
„Og hvers svo sem?“ A1 hafði ekki
búizt við þessari spurningu. Og á
því augnabliki rann grundvallar-
sannleikur upp fyrir honum: Það
er þýðingarlaust að segja við ungl-
ing, að hann eigi ekki að gera hitt
eða þetta. Maður verður jafnframt
að geta boðið honum upp á eitt-
hvað, sem hann gæti tekið sér fyr-
ir hendur. Hann hugsaði sig um
andartak.
„Ég gæti kennt þér judo,“ svar-
aði hann. Johnson hafði lært undir-
stöðuatriðin í judo í hernum og
hafði haldið áfram judoþjálfun á
vegum K.F.U.M. í Chicago.
Hann tók nú Andy í judotíma
tvisvar í viku. Brátt fréttu aðrir
strákar í nágrenninu af jduotímun-
um og spurðu, hvort þeir mættu
vera með. Og eftir nokkrar vikur
var A1 kominn með heilan hóp eða
samtals 10 reglulega nemendur.
Þá sagði hann við þá: „Þið ættuð
að útvega ykkur einhverja snatt-
vinnu. Við þurfum judomottur,
judobúninga og fleira, svo að þetta
geti orðið eins og það á að vera.
Þess vegna verður hver ykkar að
borga 50 cent á viku fyrir tímana
héðan í frá.“ Og þeim tókst að
skrapa þessum peningum saman.
Þeir keyptu nauðsynlegan útbúnað.
Og svo kom að því, að hópurinn
hafði náð tökum á undirstöðuatrið-
um í judo.
„Þið gæjarnir eruð að verða anzi
klárir," sagði A1 í einum síðdegis-
tímanum. „Ættum við ekki að
halda sýningu?“ Hann vissi, að
áhorfendur mundu veita piltunum
öryggi og vissa virðingu. Hann
vissi, að þá fyndist þeim sem fólk
tæki eftir hæfileikum þeirra og
mæti þá að verðleikum.
Judosýningin var haldin í Frank-
lingarðinum í viðurvist nokkurra
tuga úr óaldaflokkum. Og þeir
spöruðu svo sannarlega ekki klapp-
ið. „Gæjarnir“ hans Als voru alveg
himinlifandi. 14 ára strákur greip
í handlegg honum og sagði brosandi
út að eyrum. „Heyrðu, veiztu það,
Al, að þetta er í fyrsta skipti á
allri ævinni, sem ég hef lært eitt-
hvað gott!“
Næsta kvöld hringdi meðlimur
Æskuvelferðarnefndarinnar í Al.
„Við fréttum af judosýningunni
þinni,“ sagði maðurinn. „Við erum
einmitt að reyna að ná tengslum
við þessa unglinga. Mundir þú
vilja hjálpa okkur?“
Svar Als var auðvitað játandi. En
hann hafði samt enga hugmynd um,