Úrval - 01.06.1970, Síða 100

98
ÚRVAL
matskeið, sem hann hafði breytt í
eins konar hníf.
A1 hélt heim til hans og var vís-
að að svefnherbergi hans. Hann lét
kauða fá velútilátið högg, áður en
honum datt jafnvel í hug að teygja
sig eftir vopninu sínu. Pilturinn
var alveg dasaður og sagði bænar-
rómi: „Ég hef ekki neina peninga.
Ég get ekki borgað þér.“
„Jú, það geturðu vel,“ sagði Al.
Hann hringdi í prest einn, sem
hann þekkti, og tilkynnti honum:
„Ég hef hérna ungan mann á mín-
um snærum, sem yrði dauðfeginn
að fá að skúra gólf í kirkjunni
þinni allan daginn fyrir 3 dollara."
Pilturinn bað hann þá um pen-
inga fyrir strætisvagnafargjaldi,
svo að hann kæmist til kirkjunn-
ar, en hún var 35 götulengdum í
burtu.
„Labbaðu, góði,“ svaraði A1 bara.
A1 hélt til kirkjunnar um kvöld-
ið. Eftir að hann hafði fengið pen-
ingana, ók hann drengnum heim til
sín og gaf honum kvöldmat. Svo
röbbuðu þeir saman á eftir og
horfðu á sjónvarpið. Og pilturinn
lék sér við börn Als. Þeir voru
orðnir beztu vinir, þegar Johnson
ók honum heim á leið.
A1 fór inn með honum. Pilturinn
bjó hjá’ móðursystur sinni, og hún
varð dauðhrædd, þegar A1 kom
þangað aftur. „Það er allt í lagi,“
sagði pilturinn við hana. „Við eig-
um eftir að hittast aftur. Herra
Johnson meðhöndlar mig eins og
manneskju."
STÖRF HANDA ÞEIM, SEM GEF-
AST UPP í GAGNFRÆÐASKÓLA
Þessir 7 piltar tóku nú að venja
komur sínar á heimili Johnson-
hjónanna. Og þeir voru ekki þeir
einu, sem slíkt gerðu. „Þeir fóru að
líta inn til okkar öðru hverju,“ seg-
ir Al, „og brátt fóru þeir að taka
vini sína með sér. Og svo fóru vin-
ir þeirra að koma með sína vini.
Og áður en ég vissi, þá hafði sprott-
ið upp eins konar félagsráðgjafar-
og tómstundamiðstöð heima hjá
mér.“
Þetta varð að stríðum straumi
heimsókna, og brátt áttu Johnson-
hjónin því ekkert einkalíf lengur.
A1 stakk því upp á því við hóp
einn, sem í voru 17 piltar, að þeir
byggðu sér klúbbheimili. Honum
tókst að fá prest einn til þess að
leyfa piltunum að nota afdankaðan
bílskúr við kirkjuna í þessu augna-
miði. „Nú skuluð þið hreinsa hann
vel, gera við hann, mála allt og út-
vega einhver húsgögn. Þegar því er
lokið, höldum við opnunarveizlu.“
Klúbbheimilið varð að segli, sem
dró að sér aðra pilta. Og um tíma
ráku þeir þarna eins konar veit-
ingahús undir yfirumsjón Als. Þeir
steiktu kjúklinga og svínakótelett-
ur og tóku við pöntunum til af-
greiðslu til heimila, kráa og jafnvel
rakarastofa. Og þetta gekk alveg
ágætlega. En til allrar óhamingju
komst presturinn, sem átti skúrinn,
á þá skoðun, að kvenfélag safnað-
arins gæti einmitt notað þessa fjár-
öflunaraðferð til þéss að afla fjár
handa kirkjunni. Og því tók hann
bílskúrinn af piltunum.
Þetta urðu þeim mikil vonbrigði.
En nú gerði A1 sér orðið grein fyrri
því, að piltarnir höfðu þörf fyrir