Úrval - 01.06.1970, Síða 119

BÆNHEITIR MENN GERA KRAFTAVERK
117
fótgangandi suður yfir fjöll og
sanda. Allir ættu þeir að geta gist
á sama gistihúsi, þegar áfangastað
er náð. Þar sem mannlífið er tak-
markalaust í fjölbreytni sinni, væri
það allra dularfyllta fyrirbrigðið, ef
allir menn gætu klætt vitsmuni og
tilfinningar í eitt og sama form —
félagslega, heimspekilega og trúar-
lega séð. Hvar væru skáldin og
listamennirnir þá?
Með einföldustu samtökum get-
um við unnið stórvirki á óteljandi
sviðum, er til siðbóta horfa, auk
beinnar hjálpar víð einstaklinga.
— Starfsemi þessi er byggð á
kristilegum grundvelli?
— Kristindómur er meðal annars
sú bjargfasta sannfæring, að hægt
sé að yfirstíga alla vonzku með gæð-
um.
Sagan leggur áherzlu á, að grund-
völlur allra ríkja — allra mannfé-
laga, sé í raun og veru skilningur
manna og vilii, bresti þessi grund-
völlur líði þjóðfélög undir lok, verði
öðrum sterkari að bráð. En mikið
vantar á, að þettu séu grundvallar-
sannindi. Elskan er grundvöllur
allra ríkia — allra mannfélaga, að
hálfu leyti og vel það. Án hennar
fær ekkert samfélag, ekkert mann-
félag staðizt sviftibylii mannlegra
árstíða og hleypidóma, heimsku og
haturs. Elskan ein er máttugri en
herlög og hersveitir. Mestu máli
skiptir ekki hverju maðurinn trúir
né hvað hann boðar, heldur hver
hann er.
-- Þú sagðir, að starfshóparnir
hefðu önnur verkefni með höndum
en huglækningar?
— Við þekkjum svið hinum meg-
in við skarkala heimsins, þar geta
venjulegir menn mætt algæzkunni
og þegið gjafir hennar, og jafnframt
gefið sinn innsta neista, sitt andans
afl, sem við nefnum gæði, góðleik,
elsku eða kærleik. Orðin skipta hér
ekki máli, heldur hugblærinn,
hjartaþelið. Tilgangurinn er góður,
tímanum er varið til þess, er við
álítum mikilvægast Við gefum það
afl, sem við eigum bezt. Við getum
nefnt það góðleik. Við gefum það
þeim, sem við þekkjum beztan og
þráum að elska mest. Um leið og
við tilbiðjum hann, þiggjum við
gjafir hans. Við leggjum allt í hend-
ur hins hæsta. Að vilji hans verði,
er fyrsta og síðasta tjáning stundar-
innar. Við vitum að himnesk mátt-
arvöld geta notað aljákvæða hugar-
orku manna til uppbyggingar hvar
sem vera skal.
„Nýtt boðorð gef ég yður, þér
eigið að elska hver annan, eins og
ég ehfi elskað yður,“ sagði meistar-
inn við lærisveinana á kveðjustund-
inni. „Ef þér elskið hver annan eins
off ég hefi elskað vður, þá eruð þér
mínir lærisveinar.“ Þá talaði hann
mest um. hugtak elskunnar. Hann
nefndi nafnorðið elska tuttugu og
einu sinni á kveðiustundinni. Slíka
áherzlu lagði frelsari allra manna
á þörf heimsins fyrir lifandi líf
elskunnar. Með öðrum orðum:
Heimurinn verður ekki frelsaður
með neinu öðru en — ríkjandi elsku
Guðs og manna. —
„Guð er andi,“ sagði meistarinn,
„og þeir, sem tilbiðja hann, eiga að
tilbiðja hann í anda og sannleika.“
Og hann sagði einnig: „Þegar þú
biðst fyrir, þá gakk inn í herbergi