Úrval - 01.06.1970, Síða 120

118
ÚRVAL
þitt og loka dyrum þínum, . . . Og
faðirinn, sem er í leyndum mun
endurgjalda þér.“ — Við vitum að
vísu, að fullkomið mannlíf er feg-
ursta tilbeiðslan. En tilbeiðsla í
anda og sannleika, er athöfn og að-
ferð til þess að bæta og fegra hið
ófullkomna, stríðandi líf. Það er
greiðfærasti vegurinn.
Þú leggur mikið upp úr þögn-
inni?
— ííg get vel hugsað mér, að
kristnasti fslendingurinn í dag, sé
karl eða kona, sem aldrei hafa
minnzt á Guð eða Krist við nokk-
urn mann, ekki einu sinni barnið
sitt. Að vera fullkomlega kristinn,
er að elska Guð og menn eins og
Jesús gerði. Menn tala og tala um
þessi mál, af margvíslegum ástæð-
um, og ég er einn af þeim. En það
sannar ekki út af fyrir sig kristni
nokkurs manns. — Sumir neyðast
til að bera hönd fyrir höfuð sér
þegar þögnin lykur ekki lengur um
þá.
Þótt ég tali og skrifi, trúi ég á
þögn. Guð er þögn. Hann elskar og
elskar — og bíður og bíður meðan
allir tímar líða — fagnandi eftir
því, að fleiri og fleiri bæti ráð sitt.
— Hafa gerzt undur og stórmerki
á meðan bænir eru fluttar?
- - Undur og stórmerki eru sér-
lega teygjanleg orð. Stóryrtar stað-
hæfingar og vitnaleiðslur á þessum
starfsvangi hafa lítið gildi. Hleypi-
dómarnir hafa enn furðu mikið að
segja. En góðleikinn vinnur á, hægt
og jafnt og stöðugt Árangurinn er
í mörgum tilfellum einnig furðu-
legur. Þess vegna gefumst við ekki
upp.
— Nokkuð fleira að segja um
eðlisþátt innsæis?
— í tilbeiðslu og hugleiðslu þagn-
arinnar, skerpist innsæisgáfan.
Huldar víddir opnast og dulin svið
blasa við: Eilífðardjúpin, vistarver-
urnar, tilverurökin og örlagabraut-
irnar. Ný útsýn er jafnan ný þekk-
ing. Athafnir þessara umræddu
starfshópa efla hinn innri skilning
á örlögum fólksins og glæða elsku
til lífs og starfs. Þær samræmast
jafnframt þeim sannindum að því
einfaldara sem mannlífið er, því
fegurra er það. — göfugra og stór-
kostlegra. Við þurfum umfram allt,
að tileinka okkur einfaldleikann í
hugsun og verki.
Tækifærin til að skapa fegurra
mannlíf og betri heim eru óteljandi
og við eigum að nota þau, segir
Ólafur Tryggvason að lokum.
Þakka ég svörin og þessar upp-
lýsingar um fagurt starf fólks með
kærleik í hjarta.
E.D.
Litill strákur segir við bróður sinn, eftir að örg og þreytt móðir
þeirra hefur rekið þá í rúmið: „Ég skil þett.a ekki. 1 hvert skipti sem
hún verður þreytt verðum við að fara í rúmið.“
Vizkan lærist miklu frekar af mistökum en af velgengninni.