Úrval - 01.08.1971, Qupperneq 78

76
til að geta farið sálförum. Hér er
lýsing á því: „Hvert kvöld, þegar
ég var gengin til náða, slakaði ég
á öllum líkama mínum, þar sem ég
lá á bakinu í rúminu. Eg byrjaði
á tánum, en endaði á augunum, en
þar átti að einbeita athyglinni að
ímynduðu tómi mitt á milli augna-
brúnanna. Því næst átti að hugsa
sér lítið blóm innan í tóminu, sem
smám saman varð æ stærra, þar til
það varð stórt og fullþroska. Vik-
um saman sofnaði ég út frá æfing-
unni. Svo gleymdi ég smátt og smátt
aðaltilgangi hennar sem fólst í því
að reyna að komast út úr líkaman-
um með fullri meðvitund, þótt ég
héldi áfram af vana að gera þessa
æfingu á kvöldin.
Þá var það kvöld eitt, rétt í því
að ég var að sofna, að undarleg til-
finning kom yfir mig; hún líktist
helzt því, þegar maður missir sleipa
sápu úr hendi sér. Eg var glaðvak-
andi, en þegar ég sneri mér við til
að líta á eiginmann minn, sá ég mér
til mikillar undrunar, að ég horfði
oían á hann. Og um leið og ég horfði
svona, sveif ég ofar og sá þá lík-
ama minn einnig liggja þarna í rúm-
inu.“
Sálförum er stundum samfara al-
gjör líkamleg lömun um skamma
hríð. Lömunin er alltaf tímabundin
og hverfur yfirleitt fljótt. Hún átti
sér stað um það bil 20 sinnum. Hér
er lýsing á slíku atviki. „Þegar ég
sneri aftur til líkamans gat ég
hvorki hréyft legg né lið, ekki einu
sinni einn vöðva í nokkrar mínút-
ur. Heilinn skipaði mér að hreyfa
mig, en ég gat það alls ekki. En allt
í einu svaraði svo líkaminn skip-
ÚRVAL
unum heilans, og allt varð aftur
eðlilegt."
I flestum tilfellum, þegar sjálfs-
vitundin losnaði frá líkamanum lá
hann útaf, en það var þó ekki allt-
af. Stundum voru menn jafnvel að
vinna vandasöm störf, þegar þetta
gerðist. Nú kemur dæmi um þess
konar atvik. „Morgun einn, er ég
ók bifhjóli mínu allhratt eftir veg-
inum, féll ég í eins konar leiðslu,
þar sem ég sat á hjólinu, vegna titr-
ingsins og hávaðans í vélinni. En þá
virtist ég allt í einu sveiflast upp
frá hjólinu og beint upp í loftið. E'g
sveif yfir hæðirnar og horfði á sjálf-
an mig og kunningja minn þjóta
eftir veginum þarna fyrir neðan.
Skyndilega flaug sú hugsun inn í
huga mér, að ég ætti ekki að vera
þarna uppi heldur á hjólinu, og í
sömu andrá var ég kominn í sætið
aftur.“
Þó nokkrir einstaklingar segjast
hafa farið sálförum, meðan líkami
þeirra var að tala við annað fólk,
flytja ræður, eða syngja opinber-
lega.
Prestur nokkur segir svo frá:
„Meðan ég flutti ræðuna tók ég
eftir, að ég var fyrir utan líkamann
og sveif um í vestri enda kirkjunn-
ar. Eg sá líkama minn í ræðustóln-
um og heyrði rödd mína.“ Prestur-
inn sagðist hafa spurt kunningja
sína eftir messuna, hvort þeir hafi
tekið eftir einhverjum hugsana-
skekkjum í ræðunni hjá sér. Hann
var fullvissaður um, að svo hefði
ekki verið. Hann gerði þetta til að
kanna, hvort hugsun sín hefði starf-
að rökrétt, meðan hann var fyrir ut-