Úrval - 01.08.1971, Qupperneq 90

88
ÚRVAL
roðna og brosa vandræðalega. En
samt varð hún síðar snjöll ræðu-
kona, sem ferðaðist 100.000 mílur
eða meira á ári á fyrirlestrarferðum
sínum um allan heim.
Mér fannst hún mjög falleg í þá
daga, en samkvæmt eigin mati, er
hún skráði í dagbók sina, var hún
alveg sérstaklega óásjáleg. Er ég
skoða nú gamlar myndir af henni
og reyni að líta óhlutdrægum aug-
um á hana, þá álít ég samt, að mat
mitt sé réttara en hennar.
Hún var með slétt, rauðbrúnt hár,
sem hún setti upp. En það náði henni
annars alveg niður í mitti. Hún var
iiðug og grönn (nema auðvitað þann
tírria, er hún vænti sín) og rösk-
lega í meðallagi há. Hún var bein-
vaxin og háleit og bar sig mjög vel.
Hún var ósköp mild og blíð við
okkur börnin og skammaði okkur
jafnvel ekki, hvað þá að hún hristi
okkur, klipi eða flengdi. Þetta var
því mun athyglisverðara, þegar tek-
ið er tillit til þeirrar staðreyndar,
að við vorum öl! svo fyrirferðar-
mikil, að við hefðum getað komið
dýrlingi til að örvænta.
Svo sannarlega gerðum við ná-
grönnum okkar oft gramt i geði.
Eitt sinn voru tveir nágrannar okk-
ar að rabba saman, og þá tók annar
þeirra eftir því, að það rauk út um
glugga heima hjá okkur.
„Guð almáttugur, það er kviknað
í húsi Gilbrethfjölskyldunnar!“
hrópaði hann. „Ég verð að hringja
í brunaliðið."
Hinn nágranninn leit furðu lost-
inn á hann. „Og láta það slökkva
eldinn?" hrópaði hann. „Ertu alveg
bandvitlaus?"
Það var reyndar ekki um neinn
eldsvoða að ræða. Reykurinn staf-
aði frá leifturljósadufti, sem faðir
minn var þá að nota við fjölskyldu-
myndatöku innanhúss. Enginn hef-
ur nokkru sinni haft hugrekki til
þess að nota meira leifturljósaduft
við myndatöku en hann. Og spreng-
ingarnar, sem þessar myndatökur
höfðu í för með sér, höfðu stundum
brotið glugga og rifið stærðar múr-
húðunarstykki úr loftunum. Um leið
og hann tók linsuhettu af mynda-
vél, skriðu hundarnir og kettirnir á
heimilinu í felur og yngstu börnin
fóru að hágráta en þau eldri teygðu
ósjálfrátt hendurnar upp fyrir höf-
uð til varnar gegn fljúgandi drasli.
Stundum varð streituálagið af
þessari stóru fjölskyldu helzt til
mikið fyrir móður mína. Þá tóku
axlir hennar að skjálfa og hún brá
vasaklút upp að andliti sínu og
reyndi að laumast út úr herberg-
inu, án þess að bæri á. Hún lokaði
hurðinni, en samt gátum við heyrt
grát hennar, sem hún reyndi að
bæla niðri.
Frank faðir minn varð alveg
ringlaður á svipinn og flýtti sér út
á eftir henni til þess að hugga hana.
En við krakkarnir spurðum hvert
annað reiðilega, hver hefði gerzt
sekur um að hryggja vesalings móð-
ur okkar svona grimmilega.
Þegar henni hafði tekizt að ná
stjórn á sér að nýju, kom hún aft-
ur inn til okkar með grátbólgin
augu og bað okkur afsökunar. „Mér
er í rauninni sama um allan þenn-
an hávaða.‘ sagði hún þá. „Þið meg-
ið hafa eins hátt og þið viljið. En
það verður að vera fólgin gleði í