Úrval - 01.01.1974, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
slavl og var þess vegna fyrstur til
að skoða þennan mótorhjólatáning',
fórnardýr umferðarslyss. Þessi
piltur, lítið meira en drengur, yrði
að horfast í augu við lífið sem
einfættur krypplingur. En fræði-
lega séð var um annan möguleika
að ræða, — möguleika á því, sem
kallað er ágræðsla — þ. e. a. s. að
græða hinn særða fótlegg á aftur.
Skurðlæknar ýmissa landa höfðu
á síðustu árum flutt á milli manna
meira en 200 hjörtu og grætt 6000
nýru í menn með góðum árangri,
en þeir höfðu aldrei framkvæmt
aðgerð af þessari tegund, sem hér
var um að ræða.
Vladimir Minachenko, aðstoðar-
fyrirlesari við Yaroslavl-læknahá-
skólann, bjó samt sem áður yfir
sérstæðri vitneskju á þessu sviði.
Dr. Yuri Novikov, prófessor við
sama háskóla, en hann hafði verið
leiðbeinandi hans, þegar hann var
að skrifa doktorsritgerð sína, hafði
grætt hönd ungs sjúklings á við
úlnliðinn fyrir 10 árum. Það hafði
verið eitt sjaldgæfasta tilfelli
læknasögunnar. Frásögn af svipaðri
aðgerð, sem framkvæmd var um
sama leyti í Japan, var réttilega
álitin mjög ýkt.
Nokkrum árum seinna fram-
kvæmdi dr. Novikov aðra slíka að-
gerð með meira öryggi og bjarg-
aði hendi stúlku, sem hafði rifnað
af henni við sprengingu.
í hvorugu tilfellinu var þetta
einskær heppni heldur árangur
langvarandi vinnu stórs hóps
manna, starfshóps dr. Novikovs.
Ásamt aðstoðarmönnum sínum og
nemendum rannsakaði þessi ungi
vísindamaður skýrslur hundraða
sjúklinga með skaddaðar æðar. Ár-
angurinn varð sá, að 75% sjúkl-
inganna, sem skaddað höfðu mikil-
vægar æðar, höfðu haldið limum
sínum.
Dr. Minachenko hafði strax sam-
band við prófessor Novikov.
o--o
Meðan sjúklingurinn hlaut alla
nauðsynlega neyðarmeðhöndlun,
sem varð að koma á undan öllu
öðru, ráðfærði æðaskurðlæknirinn
prófessor Novikov sig við slysasér-
fræðinginn, prófessor Mityushin.
Möguleikarnir voru að vega og
meta frá ýmsum hliðum. Sérhver
yfirsjón, hversu lítil sem hún kynni
að vera, gat valdið dauða. Hver
mínúta var dýrmæt. Jafnvel vöðv-
arnir, sem eru ekki eins viðkvæm-
ir gagnvart slysum og t. d. taug-
arnar, geta skemmzt, ef þeir eru
úr tengslum við líkamann í meira
en örfáa klukkutíma, og þá eiga
sér stað óafturkallanlegar breyt-
ingar, sem eru líka banvænar heil-
brigðu vefjunum, sem eru í snert-
ingu við þá skemmdu.
Það var að vísu satt, að það voru
einungis 40 mínútur síðan slysið
átti sér stað, en hnignunin gat ver-
ið hraðvirkari vegna tilvistar
óhreinindanna. Og mikilvægasta
spurningin var þessi: Gat sýking
hafa komizt hættulega langt inn í
líkamann? Til allrar hamingju var
hinn þjáði ekki særður annars
staðar. Honum var líka stuðningur
í æsku sinni. Hann var aðeins
sextán ára.