Úrval - 01.01.1974, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
þeirra sýndi einum af yfirmönnum
skipsins morgunútgáfu dagblaðsins
New York Tribune og benti hon-
um á þýzku aðvörunina. Blaða-
maðurinn fór fram á að ná tali af
skipstjóranum. Þess í stað var
Charles Sumner, skrifstofustjóri
Cunard-gufuskipafélagsins í New
York, beðinn að koma niður á hafn-
arbakka, og þar ávarpaði hann
blaðamennina.
Sumner henti gys að aðvöruninni
með fyrirlitningarorðum. Hann
sagði, að Lusitanía væri hraðskreið-
asta skip á gervöllu Atlantshafinu
og að ekkert þýzkt herskip né kaf-
bátur gæti siglt það uppi. (Cunard-
gufuskipafélagið hafði reyndar gert
þá sparnaðarráðstöfun að fækka
starfsmönnum í vélarrúmi um 83
menn, og því var aðeins unnt að
kynda 19 af 25 gufukötlum skips-
ins. Við það minnkaði hámarks-
ganghraði þess úr 24 hnútum í 21
hnút).
Margir farþegar, sem um borð
stigu, höfðu ekki haft hugmynd um
þýzku aðvörunina, en fréttir um
hana bárust fljótt út. Það ríkti ekki
sama glaðværa andrúmsloftið á
skipsfjöl eða á hafnarbakkanum og
venjulega rétt á undan brottför.
Farþegar biðu eftirvæntingarfullir
fyrir framan afgreiðsluborð gjald-
kera og höfðu vakandi auga hver
með öðrum, en sögðu ekki neitt.
Margir tóku það fram við káetu-
þjónana, að þeir skyldu ekki taka
föt þeirra upp úr ferðatöskunum.
Sérhver farþegi virtist bíða þess,
að einhver annar hefði kjark til
þess að afturkalla farpöntunina.
Skömmu fyrir hádegi birtist
William T. Turner skipstjóri og
gekk ákveðnum skrefum niður
landgöngubrúna. Hann var að ná í
brottsiglingarfyrirskipun sína.
Hann bjóst fastlega við því, að
brottför yrði frestað eða alveg hætt
við hana og farþegarnir yrðu flutt-
ir yfir í bandaríska gufuskipið New
York, sem sigldi næstum tómt sama
dag frá hafnarbakka nr. 62. En fyr-
irskipunin hljóðaði á þá leið, að
hann skyldi halda úr höfn og sigla
sömu leið og í síðustu ferð, svo
framarlega sem hann fengi engin
sérstök fyrirmæli frá Flotamála-
ráðuneytinu. Beitiskipið Juno átti
að mæta Lusitaníu nálægt Fastnet-
kletti úti fyrir suðvesturodda ír-
lands.
,,Kúluhatts-Bill“, eins og Turner
var kallaður vegna þeirrar venju
sinnar að ganga alltaf með kúluhatt
nema þegar hann var í brúnni, var
harðstjóri, sem hafði hafið sjó-
mennskuferil sinn sem háseti á
seglskipum. Hann var mjög þrek-
vaxinn, með breiðleitt andlit, og
það gengu goðsagnakenndar sögur
um persónulegan styrk hans og
skipstjórnarhæfni. Hann hafði and-
styggð á samkvæmisskyldum þeim,
sem skipstjórum farþegaskipa voru
lagðar á herðar, og snæddi jafnvel
uppi í brú til þess að komast hjá
að hitta farþega, sem kepptust um
að fá að sitja við borð skipstjóra.
Um leið og hann fór aftur um
borð í Lusitaníu, spurði bandarísk-
ur farþegi hann þeirrar spurningar,
sem var á allra vörum: „Er nokkur
hætta á ferðum?“
„Það er alltaf um hættu að
ræða,“ svaraði Turner. „En bezta