Úrval - 01.08.1974, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
En Cushing kardináli og Jóhann-
es páfi urðu andlegir bræður. Hann
dáði páfann fyrir að vitja hinna
öldnu, fátæku, sjúku og þjáðu. Hon-
um fannst þeira eiga sama upp-
runa í fátækt og umkomuleysi
bernskuheimila sinna og bernsku-
drauma um að verða prestar af
hjarta og sál og þjóna kirkjunni.
,.Jóhannes var, held ég, sá eini,
sem skildi mig“, sagði hann hás-
um rómi, lágmæltur nærri hvísl-
andi. „Ég skildi mig vissulega ekki
sjálfur. En þá hugsaði ég allt í einu
með sjálfum mér, úr því að Guð
gat gert páfa úr Jóhannesi, þá væri
ekki svo mikil fjarstæða að ég gæti
orðið kardináli".
„HALLÓ.
YÐAR TIGN“.
Þegar ég kom aftur til Boston,
eftir okkar fyrstu fundi og viðtal,
hafði framleiðsla okkar sameigin-
leg verið þar nokkra daga. Filman
með samtali okkar hafði verið
svæfð af kardinálanum, ef svo
mætti segja.
Okkar sjálfskipaði harðsoðni um-
sjónarmaður. Joe Wershba, var hátt
uppi yfir viðfangsefninu.
Joe er ekki einungis fjarri því
að vera kaþólskur, heldur efagjarn
Ameríkani af rússnesk-gyðingleg-
um uppruna.
Heilhuga ákafi hans var fyrst
og fremst undrun.
Gegnum allt viðtalið inn á milli
myndanna hljómaði margendurtek-
ið og hversdagslegt ávarp Joe eins
og viðlag: „Halló yðar hátign“.
Og Joe notaði þetta yfirspennta
hátíðarávarp í tíma og ótíma, stakk
því alls staðar inn, við spurningar
eins og þessar:
„Eruð þér íhaldssamur eða frjáls
lyndur, yðar hátign"? Og fékk þá
svar á við þetta:
„Joe, viðvíkjandi því, sem ég veit
ekkert um, er ég íhaldssamur. En
viðvíkjandi öllu, sem ég þekki, er
ég frjálslyndur".
Hafi kardinálanum fundizt þetta
ægilegt, þá virtist hann ákveðinn
að láta ekki á neinu bera.
Hann hafði kringlur í morgun
mat. Af einhverjum ástæðum var
það eini matur, sem hann þoldi
þessa stundina. Seint síðdegis fékk
hann þrjú eða fjögur smástaup að
drekka af whisky. Þetta ásamt lyfj
um átti að nægja til næringar yfir
sólarhringinn —• oft líkamlega erf-
iðra fataskipta og ferðalaga frá
einu hverfis til annars.
Hann gerði að gamni sinu um
alla rauðu og gylltu borðana sína
og þær athugasemdir, sem fólk
gerði um þá í hans eyru við ýmis
tækifæri.
Hann kallaði þessa borða „fínu
flyksurnar" sínar. En þegar hann
bar þá við skrúðann sinn végna
þeirra táknlegu tignar, var þar sér-
stakur hátíðleiki yfir öllu — en
stundum voru þeir dálítið „á ská
og skakk“.
Sem dæmi um starfsemi hans má
nefna verkefni að undirbúningi
presta til starfa og trúboðs í Suður-
Ameríku, í þeim tilgangi að draga
úr áróðri kommúnista á kaþólskt
fólk þar.
Sem kardináli ferðaðist hann