Úrval - 01.08.1974, Blaðsíða 71

í LEIT AÐ UPPRUNA MÍNUM
69
sem mundi flytja íhann langt í
burtu.
Hann skipulagði svo ýtarlega
hvert smáatriði flóttans, að það var
sem höfuð hans væri að springa.
Hann gerð sér grein fyrir. því, að
það kæmi ekki til greina að reyna
að komast burt á vagni frá búgarð-
inum, sem hann vann á, því að
einhver hafði stöðugt auga með
vögnunum. Hann yrð að reyna að
komast burt með einhverjum af
vögnunum. Hann yrði að reyna að
aðalþjóðveginum langt í burtu.
Kvöld eitt, þegar hann þóttist
burfa að fara á útikamarinn, skoð-
«ði hann þjóðveginn gaumgæfilega
úr fjarlægð. Hann sá flöktandi liós
lióskeranna, sem mjökuðust eftir
veginum. Af því réð hann, að vagn-
arnir ækju eftir þjóðveginum í
myrkri jafnt sem dagsbirtu. Annað
kvöld tókst honum að drepa kan-
mu með steinkasti. Hann þurrkaði
kiötið á sama hátt og hann hafði
lært heima í Juffure. Síðan brýndi
hann gamalt, ryðgað hnífsblað, sem
hann hafði fundið, þangað til bað
var orðið flugbeitt, og skar síðan út
hnífsskaft og skeytti svo saman.
Hann bjó einnig til „Safo“-töfra-
grÍD. Hann var búinn til úr hana-
fiöðrur, sem átti að laða að and-
ana, einu hrosshári, sem átti að
ofla styrk hans, og óskabeini úr
'usli, sem átti að tryggja honum
velgengni. Þessu hafði hann svo
-'afið saman og saumað strigadruslu
ikn um það.
Kvöld eitt tróð hann bitum af
burrkaða kanínukiötinu í vasa sinn
og batt „safo“-töfragripinn fast um
hægri handlegg sér. Hann fór út
í dyrnar og lagði við eyrun og
hlustaði dálitla stund. Hann heyrði
aðeins þessi venjulegu hljóð, sem
bárust frá hinum svertingjunum á
kvöldin. Loks dó dapurlegur söngur
þeirra út. Þegar hann var viss um,
að þeir væru sofnaðir, greip hann
heimatilbúna hnífinn sinn og lædd
st út.
Þegar hann varð ekki var við
neinn, hnipraði hann sig saman og
hlióp álútur í burt frá kofanum.
Hann hnipraði sig saman í þéttu
kjarri við vegamótin, þar sem veg-
urinn frá búgarðinum lá út á aðal-
þjóðveginn. Brátt heyrði hann. að
vagn var að nálgast. Það virtist
líða óralangur tími, þangað til blakt
andi Ijósið á ljóskerinu kom í Ijós,
en loks kom að því, að það var kom
ið beint á móts við Kunta. Tvær
verpr sátu í sætinu fremst í vagn-
inum, en það var enginn á verði
í afturhluta vagnsins. Hann beit á
iaxlinn og spratt fram úr kjarr-
inu. Spenntir vöðvar hans titruðu
af æsingu. Hann gekk í hnipri á
eftir ískrandi vaeninum, og um leið
oe hann hossaðist yfir óiöfnu,
klöngraðist hann upp á afturenda
vagnsins.
Nóttin var honum vinveitt, og
hann gróf sig niður í baðmullina
og fékk þannig flutning með vagn-
inum, alveg óséður. Svo yfirgaf
hann vagninn, þegar hann varð var
við fyrstu dagskímu á himni, og
hvarf skjótlega inn í runnana.
Döggin, sem féll á hann af blöð-
unum, svalaði honum. Og hann
sveiflaði hnífnum, eins og hann