Úrval - 01.08.1974, Qupperneq 74

72
ÚRVAL
batt fótinn svo fast við tréð, að
Kunta gat ekki losað hann, hvern-
ig sem hann kastaði sér til í villtri
bræði. Síðan tók særði, hvíti mað-
urinn upp öxina.
Kunta öskraði og barðist um í
böndum sínum. Öxin þaut upp,
siðan niður, og hjó af honum fram-
hluta fótarins. Kunta hneig mátt-
laus út af í böndunum, þegar blóð-
ið spýttist úr sárinu.
KONA NOKKUR,
BELL AÐ NAFNI.
Hann var kominn á einhvern
annan stað, þegar hann vaknaði til
meðvitundar. Hann lá inni í kofa.
Hann var bundinn á úlnliðum og
ökklum, og hægri fótur hans lá á
einhverju mjúku.
Hávaxinn, hvítur maður kom nú
inn. Hann hélt á lítilli, svartri
tösku. Kunta hafði aldrei séð þenn-
an mann áður. Hvíti maðurinn
stuggaði burt flugunum. beygði sig
niður við hliðina á Kunta og gerði
eitthvað, sem olli Kunta svo óbæri-
legum kvölum, að hann veinaði
eins og kona. „Bell“! hrópaði mað-
urinn, og þá kom lágvaxin, sterk-
leg svertingjakona inn. Hún þar
vatn í tiníláti. Hvíti maðurinn tók
eitthvað úr svörtu töskunni sinni
og hrærði því saman við vatnið.
Svarta konan kraup á kné og hall-
aði ílátinu, svo að Kunta gæti
drukkið úr því. Það var einkenni-
legt bragð af þessum drykk, og
brátt steinsofnaði Kunta á nýjan
leik.
Þegar hann vaknaði, gerði hann
sér grein fyrir því, að hann var
mjög veikur. Hann var alveg dof-
inn hægra megin í líkamanum. Var-
ir hans voru sem skrælnaðar af
hitasótt, og það var veikindalykt
af svita hans. Hann reyndi ósjált-
rátt að hreyfa tærnar, en þá fann
hann til ofboðslegra kvala. Hurð-
in opnaðist nú, og svarta konan
kom inn aftur. Hún settist á hækj-
ur og þrýsti rökum, svölum klút
að enni hans.
Þegar hún kom næst inn til hans,
reyndi hún að fá hann til þess að
borða. Hann var jafnvel enn hor-
aðri núna en hann hafði verið -
fyrir viku, þegar Bell, sem var að
bera fram hádegismatinn, var beð-
in um að koma út í skyndi og
hjálpa til þess að lyfta einhverju
blóðugu hrúgaldi af vagni, sem var
nýkominn. Hreppstjórinn hafði
skipað þrælaveiðurunum að
afhenda William Waller lækni
líkama þennan, en Waller var bróð-
ir þess manns, sem átti Kunta.
Læknirinn var húsbóndi Bell, og
hann hafði orðið ofsareiður, þegar
hann frétti um limlestinguna.
Bell þakti nakið brjóst Kunta
með rjúkandi bakstri, sem rammur
þefur var af. í honum voru blöð
af berjarunna í brennisteinsblöndu.
Síðan lagði hún blauta dúka ofan á
baksturinn og breiddi svo mörg
teppi ofan á Kunta.
Þegar hann vaknaði næst, gerði
hann sér grein fyrir því, að mjög
hafði dregið úr hitasóttinni. Hann
velti því fvrir sér. hvar konan hefði
lært þessar aðferðir. Þetta líktist
læknislyfjum og aðferðum Bintu
móður hans, jurtunum jieima á