Úrval - 01.08.1974, Síða 76

74
ÚRVAL
in segja sá, sem nær strokuþræl,
má drepa hann. Lögin segja skera
af þér eyrað, ef hvíta fólkið segja
þú ljúga. Lögin á móti því negrar
lesa eða skrifa. Lögin á móti því
negrar berja á trumbur. ... á móti
öllu þessu frá Afríku. . . . “
Það skipti einhvern veginn ekki
neinu máli, að Kunta gat ekki skil-
ið hann. Hann fann til ákafrar
gleðikenndar, þegar hann gerði sér
grein fyrir því, að einhver var að
beina orðum sínum beint til hans.
Kunta hugsaði með sjálfum sér. að
hefði hann átt heima í Afríku, hefði
hann orðið farandsagnaþulur, ósvik
inn „griot“, sem ferðaðist um og
segði sögur um forna konunga og
ættir. Kunta gat ekki sofið lengi
nætur. Hugur hans var í algeru
uppnámi. Hann minntist þess, sem
faðir hans hafði eitt sinn sagt, þeg-
ar hann hafði neitað að sleppa
mangoávexti, svo að Lamin bróðir
hans gæti fengið sér bita. „Þegar
þú kreppir hnefann saman“, hafði
Omoro sagt, „getur enginn maður
lagt neitt í lófa þér“. En samt vissi
hann líka, að faðir hans vildi ekki,
að hann yrði eins og hitt svarta
fólkið, í landi hvíta mannsins.
„Svo, sjáðu til“, sagði sá brúni
skyndilega við hann síðdegis dag
nokkurn. „Þú. . . . þú Toby“! Kunta
roðnaði af reiði. „Kunta Kinte“!
hraut óvart út úr honum. Hann var
steinhissa á sjálfum sér, þegar hann
sagði þetta. Þetta voru fyrstu orð-
in, sem hann hafði sagt við nokk-
urn mann á því rúma ári, sem
hann hafði þegar dvalið í landi
„toubobanna".
Sá brúni sýndi vanþóknun sína
með því að yggla sig. „Þú ert Toby/
Þú verður að gleyma Afríkudell-
unni! Allt svoleiðis gerir bara þá
hvítu reiða og líka hræða niggar-
ana“. Hann leit í kringum sig í
herberginu og tók upp einkenni-
lega lagaðan hlut úr viði. Á honum
var grannur, svartur háls. „Fiðla“!
sagði hann.
Þar eð enginn heyrði til þeirra,
ákvað Kunta al endurtaka hljóð
þessa orðs: „Fiðla....“ sagði hann
hikandi.
Sá brúni fór nú að benda á aðra
hluti. . . . „Fata .. stóll. . . . korn-
hýði....“ Og Kunta hafði hljóðin
eftir honum. Þegar þeir voru búnir
að fara þannig yfir meira en tutt-
ugu orð, sagði sá brúni: „Þú ert
ekki eins vitlaus og þú líta út“.
Þessum kennslustundum var hald-
ið áfram. Smám saman gat Kunta
ekki aðeins skilið þann brúna, held
ur einnig gert sig skiljanlegan
gagnvart honum. Sá brúni vildi
láta kalla sig „fiðluleikara".
Dag einn kom svertingi nokkur,
Gideon að nafni, með sérstaka skó
handa Kunta. Gideon smíðaði ak-
tygi, og hann bjó einnig til skófatn-
að handa svarta fólkinu. Framhluti
annars skósins var fylltur með
baðmull. Kunta fór í skóna. Hann
fann til sársauka í fótstúfnum, þeg-
ar hann byrjaði að haltra hægt um
kofagólfið sitt. En að lokum steig
hann í stúfinn með fullum þunga
og fann þá ekki til mikilla verkja.
Hann hafði haldið, að hann yrði
alltaf að ganga á hækjum frmveg-
is.