Goðasteinn - 01.03.1971, Síða 56

ins, sem var meri með folaldi, og var því hnýtt aftan í hana.
Ég reið ágætum hesti, jörpum, stólpagrip og vönum volki í
Jökulsá.
Ég reið síðan út í, þar sem mér þótti vænlegast. Litlu mátti
muna, að Jarpur verðist sundi, og nokkrum sinnum frussaði yfir
fyrir framan hnakknefið. Merina teymdi ég undir Gvendi, og
skrollaði hún einhvern veginn í vari við hest minn. Folaldið flaut
eins og belgur aftan í.
Allt gekk slysalaust vestur yfir ána og út Skógasand, á móts
við Eystri-Skóga, og þá treysti Gvendur sér til að rata, þótt sjón
hans væri þá orðin döpur. Þarna steig Gvendur af baki og lagðist
niður, hálfvegis á grúfu með lófa fyrir andlitinu og mælti ekki
orð. Þóttist ég skilja, að hann væri á bæn. Þannig lá hann litla
stund, og ég horfði á hann, sitjandi á hesti mínum. Hvarf hann
mér þá eðlilegum sjónum og þótti mér því líkast sem ég sæi hann
í ljósþoku, sem ekki er hægt £\ð lýsa. Síðan reis hann upp og
gekk til mín og kvaddi mig með fögrum þakkarorðum, fórnandi
höndum og bað Guð almáttugan að hjálpa mér, þegar mér lægi
mest á í lífinu.
Djúp áhrif hafði á mig að horfa á Gvend, þar sem hann lá
að biðjast fyrir. Eins og í leiðslu hélt ég til baka austur Skóga-
sand og rankaði ekki við mér, fyrr en á öldunni austan megin
Jökulsár. Furðaði mig þetta mjög og þreifaði á hestinum hátt og
lágt en fann hvergi bleytu á honum, ekki frekar en hann hefði
aidrei yfir ána farið. Þetta er mér alltaf sama undrunarefni og
ráðgáta."
Hef ég þá orðið við ósk Eyþórs, cn hann er nú dáinn (d. 1970).
Mun öllum, er hann þekktu, þykja sögn hans merkileg og sönn
sem bezt getur orðið. Læt ég svo lokið frásögnum mínum af
hinum gamia og þrautseiga ferðamanni, Guðmundi Guðmundssyni.
54
Goðasteinn