Goðasteinn - 01.03.1971, Blaðsíða 53

Gvendar. Hrópar þá Gvendur: ,.Jón, Jón. Láttu ekki drullarann
koma nálægt dótinu mínu.“
Jón á Núpstað var kátur og orðheppinn og haldinn talsverður
,,grallari“, hrekkvís en í öllu mcinlaus. Eitt sinn, er hann sat á
tali við Gvend, segir hann: „Mikið djöfull skríður stór lús á
jakkanum þínum, Gvendur!" „Hvar, hvar?“ segir Gvendur og
skimar og kemur ekki auga á lúsina. Lítur síðan fúlum svip á
Jón, afhuga því að leita uppi þessa alvana vinnukonu sína og
segir: „Hvað var ég annars að tala um? Ég tapaði mér alveg,
þegar þetta andskotans lúsamál kom fyrir.“
Á Rauðabergi voru tveir vinnumcnn, cr báðir hétu Jón og
báðir voru Jónssynir. Annar var kenndur við móður sína til að-
greiningar frá hinum, sem kcnndur var við fæðingarstað sinn.
Báðir voru þeir röskir menn og harðskeyttir, en Gvendur gerði
mun þeirra mikinn. Má vera, að annar hafi borið af hinum í
slætti, sú var a. m. k. skoðun Gvendar, er hann hélt ekki lítið
á loft. Nú var hann að því spurður, hvort Jón hinn verri væri
ekki líka góður sláttumaður. Hann svaraði stutt: ,,Svo ber hann
sig“, og sagði tónninn raunar meir en orðin.
Þorsteinn Ásgrímsson (Ríki-Steini) spurði Gvend að því, hvort
honum leiddist ckki aðgerðaleysið. Ekki kvaðst hann finna til
þess, „enda ætla ég annað að vera hjú annarra cllcgar kóngsins
lausamaður eins og ég.“
Þegar reiðhross Gvendar var með öðrum hrossum á Selja-
landi, var hann síhræddur um, að því væri stolið til reiðar. Eitt
sinn, þegar brúkunarhross voru sótt í hciðina, þorði hann ekki
annað cn fara líka, hestasveini þó sízt til flýtis. Aðspurður, hvort
hann riði ekki sínu hrossi heim úr haganum, svaraði Gvendur:
„Nei, ég tek þá stjörnóttu hans Ríka-Steina, hann hefur ekki svo
sjaldan fengið í helvítis nefið hjá mér.“
Þegar talað var um elliglöp, varð Gvendur óhýr og snussinn.
„Lcngi ætla ég nú, að ég haldi sönsunum" sagði hann. Skap hafði
hann ckki til að umbera heyrnardeyfu annarra, þótt heyrn hans
sjálfs væri orðið nokkuð af sér gengin. Því sagði hann með
þykkju: „Svona er hún líka kerlingin (á bæ, sem hann nefndi),
gcrir ekki annað en gapa og hvá, gapa og hvá.“
Godasteinn
51