Goðasteinn - 01.09.1972, Qupperneq 49

sulturinn sár. Efnahagur föður míns batnaði mikið, þegar hann
fór að veita vatni á engjarnar og við bræðurnir að slétta túnið,
sem fram að því var svo karkaþýft, að ekki var hægt að leggja
reipi milli þúfnanna.
Snemma var ég ljóðelskur, hugsaði til að verða skáld, já, og
kaupmaður. Var það meðfæddur barnaskapur. Sólríku dagarnir,
sem nú eru að líða, minna mig á mislingasumarið 1882. Var þá
grasleysi mikið en sólríkt mjög. Ég hnoðaði þá saman þessari vísu:
Ó, hve tíðin er indæl,
alla gleður lýði.
Aldrei blessuð sólin sæl
sína hylur prýði.
Alltaf var verið að hnoða saman vísum. Við vorum drjúgir
við það bræðurnir og Erlendur Árnason æskuvinur minn, nú trá-
smiður í Vestmannaeyjum. Daginn sem ég var fermdur, fannst
mér ég verða fyrir móðgun. Ég hafði víst brotið eitthvað af mér
og fékk hirtingu. Varð mér svo mikið um, að ég fleygði mér
upp í bælið mitt, orgaði og hét því með sjálfum mér, að ekki
skyldi ég láta ferma mig. Ég átti unga kisu, sem mér þótti vænt
um, já, elskaði heitt. Kisa hefur víst séð, að illa lá á mér, lagðist
um hálsinn á mér og fór að sleikja mig. Byrjaði hún við eyrað,
sem upp vissi, og sleikti upp kinnina. Þerraði hún svo smátt og
smátt burtu tárin með blessuðu, litlu tungunni sinni. Við þetta
rann mér nokkuð reiðin og ég fór að hugsa um það, að mest
mundi það bitna á mér sjálfum ef ég léti ekki ferma mig. Ég
yrði viðskila við fermingarsystkini mín, sem voru orðin mér mjög
kær og höfðu sýnt mér vináttu og tryggð, og í öðru lagi yrði úr
þessu óvanalegt hneyksli. Út frá því datt mér í hug að yrkja um
kisu mína og kom því þegar í verk. Þctta var ekki merkilegur
kveðskapur, en ég man hann enn:
Langar styttir stundir
stuttleit kisa mín.
Allt fram andlát undir
ertu vina mín.
Goðasteinn
47