Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 4

ÚRVAL
Ung kona, sem var að bræða með sér
að taka kaþólska trú, spurði aðra, sem
nýlega hafði gert það: „Syndgar
maður minna, þegar maður er orðinn
kaþólikki?”
,,Nei,” svaraði hin. ,,En það er
meira spennandi.”
A.W.
,,Ég vara þig við,” sagði píanókenn-
arinn við ungan nemanda sinn. ,,Ef
þú hagar þér ekki almennilega, segi
ég foreldrum þínum að þú hafir hæfi-
leika.”
GG.
Eiginkonan var að reyna að hressa
upp á karlinn sinn:
,,Reyndu nú að líta á björtu
hliðarnar, elskan. Það má vel vera, að
þú sért alveg valdalaus í vinnunni, en
hér heima ertu þó næst-valda-
mestur! ’ ’
Skartsprautaður gæjabíll nam staðar
með miklu dekkjavæli hálfur inni á
merktri gangbrautinni. Konu sem var
á leið yfir götuna, rétt tókst að víkja
sér undan honum. En hún var fljót að
ná sér eftir skrekkinn, og þegar hún
sá par af örlitlum barnaskóm hanga
niður úr bakspeglinum, gekk hún
rakleitt að opnum glugganum og
sagði við ökumanninn: ,,Ungi
maður, það er ógætilegt af þér að aka
berfættur!”
Meistaraskyttan var á ferðalagi og
kom í litla borg, þar sem hann sá
merki um frábæra skotfimi. Á
trjánum, veggjunum bekkjunum og
umferðarmerkjunum var hvert kúlu-
gatið við annað — nákvæmlega i
miðjunni á vandlega teiknuðum
markhringjum. Hann bað um að fá
að hitta þessa frábæru skyttu og var
vísað á þorpsfíflið. ,,Þetta er frábær-
lega vel af sér vikið,” sagði meistar-
skyttan. ,,Hvernig í ósköpunum
ferðu eiginlega að þessu?
,,Ofur einfalt,” skríkti fíflið og
mundaði byssuna. ,,Þú skýtur bara
fyrst og teiknar svo á eftir. ’ ’
Prestur nokkur, sem um áraraðir
hafði verið skriftafaðir hjá nunnum,
var spurður hvernig það væri að
hlusta á slíkar skriftir viku eftir viku.
Hann svaraði — með glampa í
augum: „Það er eins og að vera
grýttur til bana með poppkorni. ’ ’