Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 12

10
ÚRVAL
irnir voru allir með flibba úr hvítustu
steinsteypu og skóg af bómullar-
skeggi. Konurnar voru klseddar eins
og bænamaurar með gríðarlegan
barm, sem stóð út í loftið fyrir ofan
pinnsríf þvengmjó mitti.
,,Þær geta ekki allar hafa verið
fullklæddar, eða hvað?” spurði ég
systur mína þegar við vorum að rifja
þetta upp á dögunum. Mér þótti
ótrúlegt, að ég gæti munað þetta rétt.
, Jú, svo sannarlega,” svaraði hún.
„Manstu ekki þegar Fraser heimtaði
sex pens og þrjá súkkulaðifiska fyrir
að sýna okkur gluggana? ’ ’
Um leið mundi ég það, þá opin-
berunarstund, þegar ég sá á blöð
Læknisbókarinnar.
Fraser átti örsmáan ótrúlega loðinn
hund, sérstakan dýrgrip, og það olli
alltaf dramatísku uppþoti meðal
hinna fullorðnu, ef hvutti hvarf um
stund — sem oft kom fyrir. Fraser
lagði því á ráðin um að sex ára systir
mín skyldi fela sig með hundinn í
fangi í runnum skammt frá heimili
okkar, en hann kæmi síðan öllu á
annan endann með því að æsa sig yfir
hvarfi hans. Því næst, meðan
fullorðna fólkið leitaði dauðaleit að
hundinum, myndum við tvö
klöngrast upp í línskápinn og hann
opinbera mér leyndardóma Læknis-
bókarinnar.
Systir mín byrjaði með einhverja
uppreisnartilburði, en ég róaði hana
með því að lofa hátíðlega að lýsa öllu
því fyrir henni, sem mér tækist að
uppgötva. Hún hvarf með hundinn,
Fraser rak upp öskur, frænkurnar
þýttust í allar áttir en ég var skilin
eftir ein í húsinu til að hugga frænda
minn.
Við vorum snör í snúningum og
klifruðum upp í línskápinn. Fraser
var kaldur og kæruleysislegur, en ég
skxthrædd, skjálfandi og sífellt lítandi
um öxl.
Fraser fletti þegar í stað upp á
myndakaflanum í bókinni. Þar voru
fínar konur og fínir menn, sum í úti-
tennis, sum að skoða fjölskyldu-
albúm, önnur að tína blóm, öll eins
áhyggjulaus eins og hugsast gat, öll
algerlega óvitandi um þá skelfilegu
staðreynd að litlir ferhyrningar höfðu
verið skornir úr fínu fötunum þeirra
hér og þar svo við blöstu ófrýnilegar
lifrar og lungu.
Þetta var mikið áfall fyrir viðkvæmt
barn, sem stóð með annan fótinn
fremst í þröngri hyllu hátt uppi undir
lofti, að uppgötva að fullorðið fólk er
með glæra glugga svo hægt er að
horfa beint á viðurstyggileg innýflin í
þeim.
,,Hva- hva — hvað er þetta?”
stamaði ég skjálfrödduð, þegar Fraser
fletti upp á fínum manni sem var að
pútta á golfteignum og lét það ekki
raska ró sinni, að gegnum gluggann
framan á honum miðjum blasti við
andstyggilegur garnakleppur.
Fraser var hugsi um stund. Svo
svaraði hann: „Þetta hljóta að vera
sverirormar.”
Þegar hér var komið datt ég niður