Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 68

ÚRVAL
6<>
Þegar æfmgunni var lokið leit ég
yfir salinn á rúman tug óléttra kvenna
með bumburnar upp í loftið og
mennina þeirra krunkandi yfir þeim
eins og lítil, trygg dýr, svolítið
montna af getu sinni — en fáfróða í
grundvallaratriðum, þrátt fyrir fyrir-
lestra og kvikmyndir, um ævintýrið
sem í vændum var. Eftir tvo mánuði
myndum við elta konurnar okkar
með barnaberur og ammoní-
akþefjandi bleiur í plastpoka. Það
má svei mér gera gott, ef það á að
vera síns virði, hugsaði ég.
Eg stóð mig að því að öfunda Sue
Ellen af sársaukanum, þótt ég hefði
aldrei getað sagt henni það. Við
vorum þjáifuð saman á hverju kvöldi,
eins og íþróttamenn. En hún myndi
verða ein á keppnisvellinum, ein um
að finna svita íþróttamannsins, njóta
sársaukaunaðarins af því að Ijúka
hlaupinu. Eg myndi vera á áhorf-
endapöllunum, standa í klappliðinu.
Það gerðist þrem vikum fyrir
tímann, tveim dögum fyrir síðasta
Lamazetímann. Klukkan hálf fimm
einn morguninn vaknaði ég við
mjúkar strokur á öxlina og þegar ég
opnaði augun starði Sue Ellen á mig,
með áhyggju- og ákveðnissvip á
andlitinu.
„Andaðu,” sagði ég, mjög þjálf-
araiega, þegar fyrsta hviðan skall á.
Ég náði í blokk og reyndi að ákvarða
tímann milli hríðanna. Þær voru
mjög reglulegar. Ég hringdi í
fæðingarlækninn, sem staðfesti með
syfjulegu öryggi að þetta væri það,
barnið væri að koma. Eg vildi að ein-
hver segði mér að þetta væru falskar
hríðir. Eftir hálfan mánuð eða svo
væri ég kannski orðinn nógu
fullorðinn til að verða faðir.
Hríðirnar komu með fimm
mínútna millibili, þegar við komum
á spítalann. Sue Ellen hafði verið svo
hyggin að minnast ekkert á byrjunar-
hríðirnar fyrstu átta eða níu klukku-
stundirnar, eða ekki fyrr en henni
sjálfri þótti mál til komið. Þeir lyftu
henni upp í hjólastól meðan ég út-
fyllti plögg í anddyrinu.
,,Það er verið að undirbúa hana,”
sagði hjúkrunarkona þegar ég kom á
fæðingardeildina. ,,Það eru um 20
mínútur þangað til þú mátt fara
inn.”
I 20 mínútur reikaði ég um
spitalann og saknaði konunnar
minnar ákaft. Návist mín var ekki svo
tilgangslaus lengur. Hún þarfnaðist
mín.
Þegar mér var loksins hleypt inn í
fæðingarstofuna var nú heldur en
ekki komið lif í tuskurnar: Sue Ellen
lá á hliðinni og másaði. Ég limdi
mynd af flóðhesti upp á vegginn. Það
var „einbeitingarpunktur” handa
henni, og hún starði á hann með
skyldurækni, augun stór af vanliðan.
Læknirinn kom, glaðlegur og
rólegur eins og mjólkurpósturinn.
,,Það lítur út fyrir að hér sé barn að
koma,” sagði hann. Sue Ellen leit af
dýrinu til að senda honum illúðleg
augnaráð. Fæðingarhríðirnar vom
hafnar yfir alla okkar þjónustu — við